Ik denk, dus ik ben ...marginaal?

Moet ik mij slecht voelen omdat er mensen zijn die mij een naïef meisje vinden, te jong om te begrijpen hoe slecht het gaat met onze samenleving? Ben ik naïef omdat ik geloof dat niet alle vluchtelingen terroristen zijn? Verspil ik mijn tijd met het lezen van Soera`s uit de Koran om mijn medeburgers beter te begrijpen? Want de Koran is toch maar een boek vol haat?

Moet ik mij slecht voelen omdat mijn partner en ik gastgezin zijn voor een moslim? Want het is toch wel gek dat we ‘een vreemde’ durven binnenlaten in ons appartement. Of nog erger, dat we hem alleen durven laten in ons appartement en een sleutel durven geven! Dat terwijl deze prachtige man ons ziet als twee van zijn kinderen en ons steeds met veel respect benadert. Een prachtig persoon is hij en ik respecteer zijn roots, geloof en cultuur. Ik voel me absoluut niet beter dan hem, omdat ik 100% Vlaams ben. Mag ik dit eigenlijk nog wel zeggen in onze huidige maatschappij? Ben ik nu marginaal? Te solidair in een samenleving vol haat?

Is het normaal dat ik soms noodgedwongen mijn mond houd uit schrik voor reacties van familie, vrienden of mensen uit onze stad? Is het normaal dat ik de laatste tijd vaak opsta met hoofdpijn omdat ik de dag voordien weer tientallen haatberichten heb zien verschijnen op de sociale media? Wat is eigenlijk normaal? Ik denk dat ik de antwoorden op mijn vragen al lang weet, maar het nu pas expliciet durf uitspreken. Luid en duidelijk. Ik zal voortaan, ondanks alle haatberichten aan mijn adres, strijden voor datgene waar ik in geloof: het goede dat nog steeds aanwezig is in de meerderheid van alle mensen in onze samenleving.

Ik zal nog steeds luisteren naar ieder individu zijn mening, want iedereen heeft het recht om gehoord te worden. Ik ga mij niet meer schuldig voelen als ik met een individu in dialoog ga en zijn of haar standpunten weerleg. Niet angst en haat zijn de oplossing, maar het durven in dialoog gaan met die `onbekende’.