Auteur: O.

Het meest populaire nummer van de allochtone muzikant Manu Chao heet “Me gustas tu”, een easy deuntje, op het randje tussen geluk en saudade. Oppervlakkig naar het schijnt, maar toch, en nu ideologie weer ‘hip’ is, komt dat goed van pas.

De thematische keuze van de 9de Editie van Bamako Encounters leidt tot een heel somber resultaat, maar van bijzonder hoge kwaliteit. Het motto “For a Sustainable World” vertaalt zich in een meer dan begrijpelijke aanklacht tegen het misbruik van Afrika als stortplaats van Europa

BOZAR. Zo indrukwekkend met het plafond dat me altijd doet denken aan het skelet van en walvis. De zittende Henry Le Boeufzaal is bijna vol en bewijst dat men een divers publiek kan bereiken met een divers programma. Soit. Zij zijn er.

De kijkers zitten onder een intellectuele hypnose voor een waterval van adjectieven. Elke dialoog beschikt over een benijdenswaardig magnetisme, een soort “als ik oud word, wil ik zo praten”. En zonder enige moeite aan de meisjes zeggen dat zij “een lijf hebben dat tot dwaasheid verleidt”.

Kinderen tussen 3 en 6 jaar schat ik. In eerste instantie gaat het over twee jongetjes en een bal. Maar snel komt er een derde bij. En dan nog een jongetje op een driewieler die het plein doorkruist om deel uit te maken van de registratie van hun leven.

Op 7 Mei 2012 kreeg “Beklemek” (Waiting), van Antwerpenaar Bülent Öztürk, de prijs voor Beste Documentaire op de TRT Documentary Awards, de meest gerespecteerde filmprijs in Turkije. De film kent zijn Belgische première op 6 juni in het Antwerpse Cinema Zuid.

Op 7 Mei 2012 kreeg “Beklemek” (Waiting), van Antwerpenaar Bülent Öztürk, de prijs voor Beste Documentaire op de TRT Documentary Awards, de meest gerespecteerde filmprijs in Turkije. De film kent zijn Belgische première op 6 juni in het Antwerpse Cinema Zuid.

Van de douane van de Internationale Luchthaven “Simon Bolívar” tot de kleinste school in het meest afgelegen dorp is het beeld van de socialistische leider de enige constante in het land. Waar je ook bent is er ook een of andere belichaming van El Comandante Chávez.

“U zegt, en daar hebt u zeker een punt, dat de kliklijn van het VB smeekt om een terugkliklijn. Ja, goed gevonden, mevrouw. Doe maar. Dat is UW antwoord daarop. Mijn antwoord op die kliklijn is geen aandacht schenken aan kinderachtige initiatieven."

Waarom ik dat niet meteen gezegd heb weet ik niet. Misschien omdat dat de natuur is van het schrijven. Dat je iets hoort dat beledigend klinkt, maar dat het pas later terugkomt als een slag in je gezicht, zo hard dat je de verontwaardiging niet meer kan verbergen.