Auteur: O.

Als je luistert naar het politieke discours dat van alle kanten komt, begrijp je snel dat de enige langdurige manier om te garanderen dat we allemaal verder gaan meedoen is dat iedereen voor zijn eigen belang zorgt. En dat hoeft niet noodzakelijk slecht nieuws te zijn.

Hans en Grietje zouden vandaag de dag dakloze kinderen zijn. Ongetwijfeld. En hun drama, verloren in een betonnen bos, zou geen happy ending kennen. That’s life.

Ik moest een cadeau vinden voor een vriendin. Voor een Spaanstalige vriendin, voor haar verjaardag. En ik dacht aan een boek. Ik ging naar de FNAC en na een ronde door andere afdelingen ging ik naar het ongemakkelijke hoekje waar de Spaanstalige boeken staan.

O. blogt over de film 'The Invader' van Nicolas Provost. 'Aan de ene kant heb je een regisseur die de clichés van migratie wil vermijden en aan de andere kant zie je dat de twee grootste clichés over migratie samen zitten in de premisse van zijn film.'

Er zijn ook mensen die opvallen in het wassalon van mijn buurt. Meestal keurige oudere mensen die je ziet en waarvan je direct denkt: “Hhhmmmm, wat doet die mens hier?”. Mensen die je als rara avis zou kunnen bestempelen.

Haat is besmettelijk. En bewust of onbewust, wordt haat verspreid via de media. Als het niveau van het discours verlaagd wordt in de hoge politieke instanties, wordt het niveau van het discours verlaagd onder de gewone mensen dankzij de media. En dat is exact wat in mijn geboorteland is gebeurd.

541 dagen heeft de regeringsformatie geduurd. Anderhalf jaar. De langste regeringsonderhandelingen in de geschiedenis van de democratie. Dat is, vandaag de dag, het meest typerende weetje over ons land. Dat moet betekenen dat we, op een of andere manier, speciaal zijn.

Terzake heeft blijkbaar geen tijd gehad om de info van de lezing van Žižek te laten bezinken. Zij hebben de lezing ‘geprocessed’ en daar een gemakkelijk en sensationeel stuk van gemaakt. Zijn zij de mensen die ons zullen helpen om de wereld in zijn complexiteit te begrijpen?