Er zijn jongeren die ronddwalen in de straten van Calais en wellicht op straat slapen.
36 niet-begeleide minderjarigen spannen een juridische procedure aan tegen de Britse regering. Ze willen duidelijkheid over de reden waarom ze geen recht hebben om op een wettelijke manier naar Groot-Brittannië te gaan.
De Britse minister van Binnenlandse Zaken Amber Rudd krijgt de laatste dagen veel kritiek omdat ze de migratiewet (het zogenaamde Dubs amendement) om kwetsbare kinderen op te vangen negeert. Meer nog, de minister heeft de regels sinds kort verstrengd: enkel kinderen tot de leeftijd van 12 jaar of van Soedanese of Syrische nationaliteit zullen nog in aanmerking komen voor een legale transfer. Er is ook kritiek op de manier waarop de asieldossiers voor de minderjarigen worden behandeld en opgevolgd. In veel gevallen werden de jongeren mondeling of zelfs in groep ingelicht dat ze niet naar de UK zouden komen.
En daarom hebben 36 jongeren nu een zaak aangespannen tegen de Britse regering. De advocaten van de jongeren uiten felle kritiek omdat de jongeren onvoldoende ingelicht worden over de reden van hun afwijzing. Er is ook bezorgdheid, omdat sommige jongeren wel degelijk voldoende bewijzen kunnen voorleggen dat ze ernstig in gevaar zijn in het land van herkomst, maar alsnog door Binnenlandse zaken een negatief advies kregen. Nochtans is het basisprincipe van het Dubs amendement dat kinderen met een kwetsbaar profiel onmiddellijk een veilige toegang moeten kunnen krijgen tot het Brits grondgebied. Groot Brittannië engageerde zich om zeker 1000 jongeren uit Calais (dat op een afstand van 33 km ligt) op te vangen. Vandaag zijn ze daarmee gestopt.
Voor Groot Brittannië zijn deze jongeren niet ‘kwetsbaar’ genoeg
Sommige van deze jongeren zijn er echter bijzonder erg aan toe. Er is een voorbeeld bekend van een 14-jarige jongen die nadat hij door de Taliban werd neergeschoten via acht verschillende landen naar Frankrijk vluchtte. Zijn weg naar Calais werd gekenmerkt door de meest gruwelijke ervaringen: hij werd bij een beschieting door het Iraanse leger levend begraven, stierf bijna door uithongering in de Bulgaarse bossen, werd vervolgens fysiek en seksueel uitgebuit door mensensmokkelaars en werd in Calais door de Franse politie beschoten met traangas en rubberen kogels. Eén van de Franse agenten brak met zijn wapenstok ook nog eens de pols van de tienerjongen. Tot vier keer toe probeerde hij in Calais zelfmoord te plegen. De maatschappelijk werkers die hem daar ook al opvolgen, zeggen dat de jongen lijdt aan posttraumatische stress en nood heeft aan een veilige thuis, liefst zo snel mogelijk. Twee keer kreeg de Britse regering een brief over de ernstige psychosociale situatie van de jongen, maar er kwam geen reactie. Voor de advocaten staat dit dossier symbool voor veel van de gebeurtenissen waaraan de jongeren hebben blootgestaan. Net daarom willen ze de Britse overheid nu dwingen om het engagement om minstens 1000 jongeren uit Calais op te vangen, alsnog waar te maken.
De boodschap van Groot-Brittannië is: “Niet tevreden? Klaag Frankrijk aan”
Maar Groot-Brittannië lijkt niet wakker te liggen van de actie van de jongeren. In een eerste reactie zei de minister dat ze zich niet zou laten opjagen omdat de kinderen nu bijgestaan worden door advocaten. Ze wil wel werk maken van een uitgebreide motivering waarop de weigeringen gebaseerd zijn, maar dat zou pas na Nieuwjaar zijn. Ze voegt er nog aan toe dat de jongeren zich tot de Franse autoriteiten moeten wenden als ze vinden dat ze momenteel niet goed worden opgevangen.
Gebrek aan informatie doet minderjarigen terugkeren naar Calais
De jongeren die te horen krijgen dat ze niet naar Engeland kunnen, beginnen nu de opvangplaatsen (of Centre d’Accueil et Provisoire - CAP) te verlaten, in de hoop alsnog op een illegale manier herenigd te kunnen worden met hun familie of kennissen. Voor sommige jongeren bood de Jungle van Calais meer zekerheid dan de opvang in de centra.
Ze komen op deze manier terecht in de ruime omgeving van Calais en sluiten aan bij de bestaande kampen. Er zijn jongeren die ronddwalen in de straten van Calais en wellicht op straat slapen. Alle hulpverleningsorganisaties zijn het erover eens: De Franse en Britse overheid moeten hun verantwoordelijkheid opnemen. We moeten koste wat kost vermijden dat de bestaande kampen uitbreiden of dat er nieuwe kampen ontstaan die uitsluitend zouden bestaan uit minderjarigen. Het weglopen van deze jongeren geeft opnieuw een vrijgeleide aan mensensmokkelaars.
De manier waarop de kinderrechten opnieuw geschonden worden is ronduit schrijnend. De hele situatie toont aan dat Frankrijk, noch Groot-Brittannië een duidelijk humanitair plan van aanpak hadden bij aanvang van de ontmanteling van Calais. De onduidelijkheid over het lot van zovele honderden minderjarigen blijft vandaag bestaan. Dat de presidentsverkiezingen in Frankrijk voor de deur staan en nu ook recent de ontmanteling van Duinkerke werd aangekondigd, doet vermoeden dat politieke belangen steeds voorop gaan op algemeen humanitaire belangen van vluchtelingenkinderen die alleen moeten overleven. Dit handelen is niet enkel moreel verwerpelijk, het is zelfs onwettig.
Meer lezen over deze situatie kan op volgende links:
http://safepassage.org.uk/press_posts/calais-refugee-children-forced-to-work-on-fruit-farms/
http://safepassage.org.uk/press_posts/betraying-the-letter-and-spirit-of-dubs-charities-criticise-home-office-for-ban-on-teenage-refugee-transfers/
http://www.vzwhumain.org/nieuws/minderjarige-vluchtelingen-keren-terug-naar-kampen-rond-calais
