De plek van een minister van onderwijs is zij aan zij met diegene die elke dag, moeizaam maar met succes, stenen verleggen in de rivier en bouwen aan de toekomst van onze superdiversiteit.
Mijn vader heeft 42 jaar lang in ploegen gewerkt. Vaak de nachtshift, vaak ook op zondag. Maar hij heeft nooit ook maar één van mijn oudercontacten gemist.
Mijn vader verzette shiften op het werk om toch op oudercontacten te kunnen zijn. Mijn leerkrachten gingen graag met hem in gesprek over mijn resultaten en deden dat altijd in het ... Frans. Want zijn Nederlands was nog niet wat het vandaag is (al kon en kan perfect Frans, Spaans, klassiek Arabisch, Marokkaans dialect en Berbers - Kifash taalarmoede?). Geen fetisj over het Nederlands, wel alles in het belang van het kind.
Ook in het middelbaar kwam hij altijd mee. Ik had eens een oudercontact in het vierde middelbaar waar hij en ik samen met de leerkracht waanzinnig hard zaten te lachen. Want als hij een goed rapport zag was hij trots, gerustgesteld en kon de grapjas wel eens bovenkomen.
Al herinner ik me ook oudercontacten waarvan ik op voorhand wist dat er een slecht rapport zat aan te komen. Ik probeerde zo cool mogelijk te blijven. Toen de cijfers zich aandienden deed ik alsof ik de grootste verrassing ooit te zien kreeg, maar mijn pa had dat altijd door. Laat ons zeggen dat mijn acteerprestaties bij een slecht rapport niet echt oscarmateriaal waren. Mann hoeveel stress heb ik niet gehad in die gangen van mijn scholen, zittend op een stoeltje, wachtend op die rapporten.
Mijn vader zijn filosofie is simpel. Als ge een onvoldoende hebt is het altijd uw fout, de leraar heeft altijd gelijk. Hij sond nu eenmaal aan de kant van de leerkrachten. Behalve als ze zeggen dat je iets niet kan, dat je niet goed genoeg bent voor iets. Dan stond hij aan mijn kant. Mijn vader, de man die streng was als het nodig was (en jep, dat was vaak) maar mijn grootste believer als ik het nodig had.
Ik heb veel te danken aan mijn vader, aan mijn ouders. En ze zijn allesbehalve een uitzondering. Ze zijn ouders die het beste willen voor hun kinderen. Die daar veel voor hebben opgeofferd en die nu genieten van wat hun kinderen allemaal zijn aan het ondernemen in het leven. Ze zijn zoals elke ouder die zijn kinderen graag zien.
Voor ik parlementslid mocht worden, werkte ik aan de KU Leuven. Ik werkte er met heel wat middelbare scholen en verschillende scholen in een superdiverse omgeving. In sommige scholen was er een goed contact met ouders, in andere scholen ging het moeizamer. Lag dat aan de scholen, lag dat aan de ouders, lag dat aan de dynamiek? Het lag alleszins niet aan slechte wil. Niet bij de scholen, niet bij de ouders. En het lag zeker niet aan het feit dat ze allochtoon zijn. Lees alle onderzoeken, raadpleeg de experten en je zal zien dat er tal van redenen voor zijn.
Ik heb respect voor Crevits' manier van werken en communiceren. Maar ik ben het grondig oneens met haar beleid en het complete falen van de onderwijshervorming.
De minister van onderwijs zou net de grootste bondgenoot moeten zijn van alle ouders zoals mijn vader, van alle leerkrachten die het belang van het kind voor ogen hebben en van alle leerlingen van putje Borgerhout tot frakking Maaseik. De plek van een minister van onderwijs is zij aan zij met diegene die elke dag, moeizaam maar met succes, stenen verleggen in de rivier en bouwen aan de toekomst van onze superdiversiteit.
