Het was natuurlijk een drastische naamsverandering geweest. Een beetje in de trant van deze die sommige call centers een slechte naam bezorgt, maar ontsnappen ging blijkbaar toch niet. Hij had een droom over een ideaal. Een droom over een Nieuw Wonderland.
Presentator Wonderland Alain: Dank u Piet Boel voor dit interview. Wel jury? Veel leuker hé een interview met waarheidsserum? Was alles maar zo aanvaard, in de politieke aard. Jurylid Jürgen: Een beetje saai de toespraak Jan Philips Spraakwater. Er moeten meer vrouwelijk schoon zijn om de aandacht af te leiden.
Jurylid Siegfried Blaffer: Die openheid in het interview door het waarheidsserum werpt een ander licht op uw motieven om op te komen als politicus. In het begin van het interview leek u een vlekkeloos parcours af te leggen, maar halverwege de etappe verzwakte de weerstand. Gelukkig hebt u zich net voor de eindstreep van het interview herpakt. Misschien was het serum uitgewerkt?
Jurylid Silly Wonders:
Ik denk dat er bepaalde waarheden zijn die de kiezer niet wil horen. Zwijgen is vaak politiek goud. Het doet me denken aan een lied die ik ooit coverde van een hoogtepunt van het Vlaams politiek chanson. Een lied van het duo Bob & Jaan Sjoepen. Het refrein klonk als volgt:
Zie ik ze lichtjes, lichtjes schelden,
Dan gaat m’n hart wat sneller slaan,
‘k Weet dat ze naar de macht smachten,
Dat ze elkaar naar ‘t leven staan…
Presentator Wonderland Alain: Wel de sms-stemmen van de kiezers zijn ondertussen geteld. En wie is de grote verliezer van dit politiek spel? Beste kiezer …
U bent de zwakste schakel!
---------------------------
Toen Alibi Alain die laatste woorden sprak brak de hel los. Plots werd Alain gewaar dat hij omsingeld werd door Wonderlandse OpperWachters. Het T-Party triumviraat (de Hoedenmaker, Sarkosconi en ‘t Wilders Konijn) keken hem beschuldigend aan …Maar hun ogen werden zowaar nog groter toen hij van Alain terug naar Ali transformeerde. Even later werd hij meegesleurd naar een andere TV Studio, die verdacht veel op een rechtszaal leek.
De Hoedenmaker was net als zijn 2 andere kompanen verkleed als rechter. Hij torende hoog boven het publiek uit en bulderde doorheen de rechtszaal: Ali N. Wonderland u heeft landverraad gepleegd en ons vertrouwen beschaamd.
De tweede rechter ’t Wilders konijn vervolgde: Ik gaf zowaar gedoogsteun voor je aanwerving Ali … Dat lijkt me gewoonweg het einde van de Wonderlandse beschaving! Mijn hele politieke credibiliteit is gesmolten als sneeuw voor de zon. Mijn Bloed, mijn honour, … alles kwijt! Zij zijn groot en ik ben klein. Het is niet eerlijk!
Sarkosconi ging helemaal door het lint! Hij had nog zo zijn best gedaan om door een groot nationaal identiteitsdebat de nieuwe Wonderlandse Grondwet bij iedereen bekend te maken. Hij zou indien nodig zelfs een wet uitvaardigen waarmee hij Ali achter slot en grendel kon steken! Want Wonderland was het waard!
Hij begon de belangrijke artikels op plechtige wijze statig op te zeggen. Artikel 1, alle Wonderlanders zijn gelijk voor de kijkcijfers. Artikel 2. Rechtspraak gebeurt op basis van de media. Vrouwe Journalistica mag hierbij een volksjury betrekken indien nodig voor de primeur. Artikel 3. Tijd is geld en de waarheid collateral damage.
Ali’s hoofd begon te tollen en hij vroeg zich af hoe het zover was kunnen komen in een land waar democratie zo goed verankerd was? Het leek hem natuurlijk om eens Alain te willen heten en eens te proeven van een zorgelozer non-discriminerend leven. Het was natuurlijk een drastische naamsverandering geweest. Een beetje in de trant van deze die sommige call centers een slechte naam bezorgt, maar ontsnappen ging blijkbaar toch niet. Hij had een droom over een ideaal. Een droom over een Nieuw Wonderland. Vanaf nu zou hij in gedachten leven voor dit Nieuw Wonderland. Hij zou nu niet meer Alain Wonderland heten, maar wel Ali N. Wonderland.
Terwijl hij deze gedachte koesterde als zijn kostbaarste bezit, vervolgde Sarkosconi meedogenloos met zijn opsomming van zijn grondwettelijke travestie van democratie: Vrijheid van belediging, belediging van vrijheid, …
Ali’s hoofd begon te tollen en alles draaide … Hij hoorde op de achtergrond Sarkosconi’s litanie en dacht luidop: “Frankly dear, I don’t give a damn!” … terwijl hij wakker schrok van een kille wind.
