Aan de rivier de Evros, de grens tussen Turkije en Griekenland – of zoals migranten het noemen, de rivier des doods – sta ik naakt met een groepje levenszoekers. Die nacht was de donkerste; ik kijk om me heen en zie niets anders dan de gloeiende punten van sigaretten van soldaten en hun duivelse bedoelingen.
De Griekse soldaat staat klaar om ons de rivier in te duwen. Ik hoor het geklappertand van mijn vriend die niet kan zwemmen
En aan de andere kant van de rivier zie ik de jas van mijn moeder prominent in de lucht wapperen. Haar jas is warm! Mijn ruggengraat rilt van de kou; het voelt alsof mijn hart in een stuk ijs is veranderd.
De Griekse soldaat staat klaar om ons de rivier in te duwen. Ik hoor het geklappertand van mijn vriend die niet kan zwemmen en ik hoor zijn luide overpeinzing van de vraag of er leven is na de dood. Ik kijk naar de jas van mijn moeder en vraag me af of er leven is vóór de dood!
Over de auteur:
Ik was getuige van het begin van de Syrische oorlog en vluchtte met mijn familie uit Syrië naar Istanbul in 2016. Ik stak de Middellandse Zee over naar België in 2022. Ik weet wat het betekent om slachtoffer te zijn van geweld, oorlog en migratie... wat het betekent een outcast zijn, en daarom maak ik de verhalen van oorlogsslachtoffers en asielzoekers tot mijn belangrijkste thema's. Ik probeer altijd licht te werpen op het lijden van mensen in kwetsbare omstandigheden en degenen van wie de stem niet wordt gehoord. Ik heb een filmopleiding gevolgd en droom ervan om mijn eigen film te maken.
