De verkiezingsuitslagen stromen binnen terwijl op één de tendensen worden geanalyseerd: N-VA komt als grote overwinnaar uit de bus. In sneltreinvaart gaat het van Charleroi naar Brugge, terwijl een stralende Martine Tanghe alles in goede banen leidt. Onvermijdelijk komt Antwerpen in beeld. De strijd is gestreden, het verdict is bekend. In de Zuiderkroon barst een feest los terwijl het vrolijke ‘Happiness’ van Sam Sparrow door de boksen schalt. Veel minder vrolijk staat het gezicht van de grote overwinnaar. Bijna neurotisch orkestreert hij het hele gebeuren, hij scheldt een geluidstechnicus uit voor idioot en zijn eerste woorden als nieuwbakken burgemeester zijn nu al legendarisch: “Zet die ploat af”.
Tijdens zijn speech bekruipt me een wrang gevoel. De Wever heeft het over ‘de grootste electorale overwinning sinds de Tweede Wereldoorlog’, een ‘keerpunt in de geschiedenis’ en ‘zwart-gele zondag’. Grote woorden, zonder zelfs maar het begin van een glimlach rond zijn lippen.
Na afloop kondigt hij een triomftocht door de stad aan. Samen met zijn gevolg zet hij koers richting ‘t Schoon Verdiep alwaar hij zal zegevieren. Tussen haakjes: de wandeling gaat via de Nationalestraat. Hopelijk hebben ze daar met hun veranderlijke kracht ineens het wegdek hersteld.
Ik haast me naar het stadhuis, waar tot mijn verbazing veel minder volk is dan ik had verwacht. De Grote Markt is amper voor een vierde gevuld. Waar zijn in godsnaam al die mensen die voor N-VA hebben gestemd?
Ik kom een journalist tegen die in het verleden heel wat duistere kantjes van het Vlaams Belang onthulde. Hoewel zijn missie slaagde, is hij verbijsterd: “Dit is het einde van het Vlaams Belang, maar geen haan die ernaar kraait.” Met lede ogen kijken we toe hoe enkele ogenblikken later de held van de dag arriveert. Ommuurd door fotografen en cameralui maakt De Wever zijn blijde intrede, als was hij een of andere Hollywoodster.
Wanneer BDW op het balkon verschijnt om zijn applaus in ontvangst te nemen, hou ik het voor bekeken. Twee piraten kruisen mijn pad. Zij gaan een pint drinken op de 0,5 procent van de stemmen die hun partij wist weg te kapen. Met plezier kruip ik achterop de fiets van de partijtop. Onderweg naar de Dageraadplaats komen we opvallend veel politiepatrouilles tegen. Aan de Keyserlei zijn we getuige van een arrestatie. Is de ‘war on drugs’ nu al ingezet?
Al fietsend hebben we het over hypothetische scenario’s. Wat als alle partijen nu eens hun handen zouden terugtrekken? Wat als iedereen zou zeggen: “Doe maar, vorm een coalitie, maar wij doen niet mee”. Liever een Antwerpen zonder bestuur dan een met N-VA aan het roer. Die 500 dagen zonder regering hebben we immers ook overleefd. Iets minder pessimistisch is de stelling dat deze situatie wel eens een goede voedingsbodem zou kunnen zijn voor kleinere partijen. Omdat een klassieke formatie uitgesloten is, ligt voor hen misschien de weg open om het voortouw te nemen en kunnen zij met een ietwat afgezwakt idealisme stevig oppositie voeren waardoor de kathedraal in het midden blijft.
Ik kruis mijn vingers alvast voor dat laatste.
© 2012 - StampMedia - Elise Meekers
.
.
.
.
