Doorgaans interessante meningen, dat zeker, maar net zoals in het debat over concentratiescholen of bij uitbreiding elk debat waarin het direct of indirect over ‘samenlevings-problemen’ gaat, geven de reguliere media zelden of nooit een stem aan de nieuwe Belgen.
Exact een week lang ging er geen dag voorbij of de onveiligheid in Molenbeek stond in het brandpunt van de actualiteit.
Alle hoeken en kanten van het Molenbeekdebat werden belicht. Iedereen kwam aan het woord. Of beter, iedereen die ‘Blanc Bleu Belge’ (BBB) is. 
Een adres voor wie vandaag een maatschappelijk debat wil lanceren: het radio-1-programma Peeters & Pichal. Iedereen die een beetje thuis is in ons medialandschap weet dat. Zo kwam het dat vorige week dinsdag twee Molenbeekse reclamebureaus, BBDO en Mortierbrigade, kwamen vertellen over de onleefbaarheid in hun wijk. Mortierbrigade vertrekt uit Molenbeek en BBDO heeft verregaande beschermingsmaatregelen voor de eigen werknemers getroffen.
Pingpong
Dezelfde dag nog stond het nieuws op alle websites. De volgende dag ook in alle kranten. Daarna ontspon zich een vinnig pingpongspel tussen De Standaard en De Morgen. Allebei claimden ze het debat. Met standpunten van de vaste commentatoren, met opeenvolgende openingen van de krant, met interviews en met scherpe opiniestukken. Vaak waren die verfrissend en boeiend, soms wat gechargeerd of bij de haren gesleurd, maar alleszins werd het verhaal over Molenbeek verteld.
Of toch niet. Want wie hebben we eigenlijk gehoord? Om te beginnen: twee reclamebureaus gevestigd in Molenbeek. Zonder afbreuk te willen doen aan de problematiek die hun werknemers ervaren, lijkt het toch nog net iets ‘onleefbaarder’ voor de vaste bewoners van de wijk, dan voor de mensen die er komen werken. Na de getuigenis van Mortierbrigade en BBDO volgde een hele reeks blanke commentatoren en een trits politici waaronder de burgemeester van Molenbeek en de minister van Binnenlandse Zaken.
Adecco
Doorgaans interessante meningen, dat zeker, maar net zoals in het debat over concentratiescholen of bij uitbreiding elk debat waarin het direct of indirect over ‘samenlevingsproblemen’ gaat, geven de reguliere media zelden of nooit een stem aan de nieuwe Belgen. Het gaat over hen, maar hun mening wordt niet gevraagd. In Antwerpse of Brusselse concentratiescholen zitten nauwelijks autochtone kindjes, maar in de krant gaat het wel over hen. Over hun ouders. Over hoe het is om als blanke ouder kinderen in een concentratieschool te hebben. Dat is interessant om lezen, maar het is maar een deel van het verhaal. Een miniem deel zelfs.
In de week van het Molenbeekdebat wonden zowat alle commentatoren zich zeer terecht op over de BBB-lijst van Adecco: de onbeschaamde vraag van (grote) bedrijven aan het interimkantoor Adecco om geen gekleurde werknemers te sturen. “De klanten willen dat niet”, is het vaakst gehoorde argument ter verdediging van de racistische vraag.
Helemaal kan je het parallel natuurlijk niet doortrekken, maar de vraag stelt zich wel waarom kranten, radio en televisie systematisch en zeer eenzijdig door een witte bril blijven kijken. Officieel luidt het antwoord dat het nu eenmaal heel moeilijk is om goede journalisten en goede opiniemakers te vinden onder de nieuwe Belgen. Voor wie organisaties als Kif Kif en Stamp Media kent, of eigenlijk gewoon voor iedereen die zijn ogen echt wil opendoen, voldoet dat antwoord niet. Misschien is het wel gewoon zo omdat de klanten dat niet willen.
Dit artikel verscheen op http://www.Apache.be
