Zoals elke feministe is Choua de clichés beu.
De tentoonstelling Great news. I’ve been voted feline of the year loopt op dit ogenblik in Wiels in Brussel. Met video-installaties klaagt Saddie Choua het stereotiepe beeld van de vrouw in de media aan. Zoals elke feministe is Choua de clichés beu. Haar feminisme wil actief zijn in de kunstwereld, zonder witte huidskleur, tegen de eentonige witheid in dat wereldje.
Bij binnenkomst op de kelderverdieping valt een grote installatie met drie projecties op. Het is een drieluik van vrouwen in opstand, de activisten Pussy Riot, Emily Davison en Angela Davis. Hun verzet concurreert met subliminale boodschappen, gericht op het vrouw-zijn van deze activisten en op hoe deze al dan niet bewuste discourses zullen leiden tot de silencing van deze vrouwen. Saddie Choua vraagt ons na te denken over hoe je feministisch weerstand kan bieden tegen het historisch verkeerd geconstrueerde (zelf)beeld van de vrouw. Wij krijgen een persoonlijk pleidooi voor gelijke vrouwenrechten en tegen seksisme en racisme. Pussy Riot durft te protesteren tijdens eucharistievieringen, Emily Davison is lid van de Suffragettes en strijdster voor vrouwenstemrecht in het Engeland van begin 20ste eeuw. Angela Davis is voor een gelijke behandeling van zwarten in de VS. We zien wat zij deden om dat te verkrijgen. Wat bij me het meest bijbleef is een beeld van een vrouwenromp met “gewriemelde”handen, ik ging erdoor nadenken over waarom die vrouwen dat allemaal durfden in gevaarlijke tijden.
De rest van de tentoonstelling sluit aan bij dit thema met kleinere installaties. Maar allemaal bekritiseren ze de kosmetische aanpak van diversiteit waarmee we in de Europese samenleving vandaag geconfronteerd worden.
In Adopt a cat. They are all as charming as me bijvoorbeeld zien we onder de vorm van zelfportretten verschillende verhalen van mensen die zich opofferen om aan de criteria van onze samenleving te voldoen. Kunnen we spreken van een onevenwicht tussen hun mogelijkheden en onze verwachtingen? Geen gemakkelijke evenwichtsoefening! Zo blijkt het!
De projectie van de video Some animals are more equal than others is voor een stuk bedekt met rode veren. “Willen wij deze beelden echt zien?”, vraagt Saddie Choua zich af. Je ziet een wedstrijdpodium tegen de achtergrond van een Belgische boerderij. Daarop staan mensen van allochtone origine. Ze doen kunstjes en dansjes om erbij te mogen horen. Maar ze staan met hun caoutchouc laarzen in de modder. Altijd inzetbaar voor de dirty jobs die in ons land gedaan moeten worden. De ‘vreemde’moet nog altijd de stereotiepe plaats innemen die de dominante elite haar toedicht.
In het midden van de zaal staat een tafel met twee gewone stoelen en een babystoel. Welke plaats krijgt een kunstenaar van allochtone origine, denk je? Young Moroccan filmmaker is de titel van dit werk. Krijgt de in Belgiëgeboren kunstenares voor altijd dit label? En is er een verschil tussen het glazen plafond en de babystoel?
Naast de installaties zie je ook oude tijdschriften (Partner, Louis Paul Boon, 1969/1970) met stereotiepe afbeeldingen van witte vrouwen. Ze laten je reflecteren over het eentonige beeld van vrouwen in de media, terwijl die in het echt zo niet zijn. Het valt ook op dat vooral blanken in beeld komen.
Het is bedenkelijk dat ‘de ander’veel minder aan bod komt in de kunstwereld, terwijl vrouwen en/of allochtonen ook gelijke kansen in die wereld verdienen. Met verschillende installaties doet Saddie Choua ons stilstaan bij de mindere kansen van minderheden, terwijl ze evenveel waard zijn.
Deze tentoonstelling is nog tot 29 maart 2015 in Wiels te bekijken. Meer info op www.wiels.org en www.saddiechoua.com.
