Hoe komt het dat een deel van onze politici en media problemen in de grootstedelijke context alleen maar bekijken in het wij-zij verhaal? Ondanks de expliciete wens van Sofie Peeters om van haar documentaire geen ‘’allochtonenprobleem” te maken is dat exact wat velen ervan maakten. Het toppunt van deze manier om problemen te framen verscheen afgelopen dinsdag in de Standaard van Luckas Vander Taelen. Spijtig genoeg was ik niet verbaasd na het lezen van zijn opiniestuk les garçons de la rue in Brussel. Het zoveelste van de laatste weken (maanden en jaren), waarin “groepen” mensen en hun cultuur bij problemen ineens toch niet bij ons horen.
Hierbij slagen Lucas Vander Taelen en anderen erin om een resem uiteenlopende stedelijke problemen van zich af te schuiven en uitsluitend te verklaren door de familiale en culturele achtergrond van de anderen. Dit is natuurlijk het makkelijkst om complexe problemen te verklaren: l’enfer c’est les autres. En die anderen worden omschreven als allochtonen, moslims, maghrebijnse jongeren, vreemdelingen en zo kunnen we even doorgaan. Ik voel me altijd persoonlijk zwaar beledigd door deze veralgemeningen, want ik word automatisch (met zoveel anderen) in een groep gegooid die beladen wordt met alle zonden van Israël. Hoeveel generaties gaat dit nog duren?
Volgens Luckas is dit geen stigmatisering maar zelfs positieve discriminatie, wat een ironie. Maar ik ben het over 1 ding wel eens met hem en dat is dat sommige Brusselse politici (maar ook anderen) hun kop diep in het zand steken bij stedelijke problemen. Echter, daar reken ik Luckas zelf ook bij. Doordat hij zich blijft focussen op afkomst en religie zorgt hij er mee voor dat echte oorzaken niet aangepakt worden op lange termijn. Dus weer een politicus die geen echte oplossingen zoekt en zich populair maakt door het wij-zij verhaal stoer verder te zetten. En dit (begrijpe wie begrijpen kan) in het belang van de groep die hij viseert!?
Problemen oplossen doe je volgens mij op een ander manier. De eerste en belangrijkste stap is door ze op een juiste en genuanceerde manier te kaderen of framen. Dat doe je niet door een van vele situationele factoren uit te vergroten en al helemaal niet door veralgemeningen te maken over groepen mensen. Het allemaal in 1 pot gooien en oorzaken versimpelen naar cultuur in een wij-zij kader is hier (en elders) niet de weg die leidt naar de verschillende oplossingen die zo nodig zijn.
Luckas Vander Taelen heeft er een heilige schrik voor dat we problemen niet meer durven/mogen benoemen. Maar hij beseft niet dat zijn framing van problemen er net voor zorgt dat mensen geen problemen durven aan te kaarten omdat die anders toch maar misbruikt worden om weer een groep te stigmatiseren. Zo zijn we nog verder van huis. Daarom zouden mensen als Vander Taelen moeten stoppen met problemen te culturaliseren. Stedelijke problemen zoals seksisme op straat en criminaliteit kunnen we terugvinden in Antwerpen, Brussel, New York, Londen,Kaapstad… En 1 ding is overduidelijk: mensen en groepen die zulk wangedrag vertonen komen niet uit dezelfde culturele achtergrond, maar hebben wel andere zaken gemeen.
Ondertussen zijn we bij Groen Antwerpen gestart met een campagne “Allemaal Antwerpenaar”, maar spijtig genoeg merk ik dat niet iedereen op die manier naar onze steden kijkt. Mensen blijven vreemdelingen voor velen, doet er niet toe hoe hard ze zich inzetten, hoelang ze hier wonen of dat ze hier geboren zijn. Hier moeten we dringend vanaf als we onze stedelijke problemen willen aanpakken op een duurzame manier. Dus voor alle duidelijkheid: dit kan alleen maar doordat we erkennen dat dit ONS probleem is en we alle inwoners van een stad als gelijkwaardige burgers benaderen. Geen 1ste en 2e rang-burgers, maar allemaal volwaardige burgers.
Ikrame Kastit
Actief binnen Groen Antwerpen/Borgerhout
