Het is gebeurd. Je kan er een plaat om draaien of om huilen, maar we hangen er voor de volgende zes jaar aan vast. Niet alleen in Antwerpen trouwens. Mocht het u ontgaan zijn, de rest van België is zondag ook naar de stembus getrokken. Gaan stemmen voor verandering, voor nieuwe gezichten en tegen de ervaring. Mensen stemmen graag op de toekomst. Ze willen de hoop omarmen of de angst wegjagen. Dat lukt beter door boos te zijn op iemand die nog niets heeft gedaan. Dat hij in het algemeen nog niets heeft gedaan is daarbij zelfs een detail.
En jij? Hoe heb jij gestemd? Doordacht, folders gelezen, websites bezocht en zwaar gewikt en gewogen? Of een rondje gedraaid in het stemhokje, bolletje aangetikt, ticketje gescand en pistolets gaan halen bij de bakker? Ik ga met plezier naar het schoollokaal om het gordijn achter mij dicht te trekken. De constante website updates de dagen nadien, de armen in de lucht, de Facebookgroepen, de messen in de rug en de Davids die allemaal samen de tong uitsteken naar Goliath en een eigen clubje beginnen. Die dagen gebeurt er meer dan in een heel jaar Thuis en Familie samen.
Maar verandert er dan iets? Een deel van de verkozenen zal de tijd proberen te rekken tot 2014 om dan het schip te verlaten en de problemen door te schuiven aan een nummer 2 waar niemand om heeft gevraagd. De rest begint maandag met andere mensen aan hetzelfde project met dezelfde uitkomst.
Ja, ik blijf op mijn honger zitten. Omdat we de Franstaligen niet met een stopbordje in Wallonië houden en de stad niet tegenhouden door eens boos te kijken naar inwijkelingen of Europeanen die een huis kopen waar we zelf het geld niet voor hebben. Roepen. Ja, dat kunnen we. En papieren volschrijven en in brievenbussen duwen. Bij de bakker zeggen dat het toch wel straf is dat we onze eigen appartementen niet meer kunnen betalen en de kapper niet in onze eigen taal uitgelegd krijgen dat het vanachter wat korter mag maar vooraan niet. Want ja, daar liggen de mensen op lokaal niveau van wakker. Ze hebben niet altijd gelijk, maar het houdt hen tenminste bezig. Ze denken na, en dat kan nooit slecht zijn.
Nu, nu zijn alle vergaderzalen volgeboekt, worden er stiekeme telefoontjes gepleegd in het kopieerkot en mouwen geveegd en voeten gekust van mensen die elkaar vorige week nog uitspuwden. Geloofwaardigheid heeft wel degelijk een prijs. Over zes jaar trekken we weer teleurgesteld het gordijn achter ons dicht om te stemmen op iemand die nog niets verkeerd heeft gedaan omdat hij de vorige keer niet mocht meedoen. Ik kijk er al naar uit.
Carmen Van Oers
