Nee, aan de revolutie ontsnapten we niet. Zelfs niet in het water.
Het was druk in de Sinai de voorbije week. De helft van middle class Cairo nam enkele dagen vakantie van de revolutie.
Ook wij. Verwend, nietwaar? Of heel onrevolutionair. Vakantie nemen van de revolutie. De echte revolutionairen en de arbeiders bleven in Cairo. Op Tahrir, in de shisha cafeetjes, aan de fabriekspoorten. Duizenden arbeiders zijn al wekenlang aan het staken, voor hogere lonen, betere werkomstandigheden en voor nieuwe en eerlijk verkozen afgevaardigden. Duizenden activisten werken dag en nacht aan de programma’s van nieuwe politieke partijen, aan dialoog tussen de verschillende klassen, aan bewustmaking van de obstakels op de weg naar democratie. Wij dus niet.
Wij namen vakantie. Zee, zon en eten. Snorkelen, duiken en slapen. In de stad van Mubarak. Want Hosni Mubarak ligt nog altijd in een luxueuze kamer van het prive-ziekenhuis van zijn vakantieoord Sharm el Sheikh. Een muur van tanks beschermt hem van de boze buitenwereld. Ondertussen hebben de spoorarbeiders in Cairo zijn naam verwijderd uit de metro geschiedenis. Het station ‘Mubarak’ is niet meer. Het is nu het station ‘de Martelaren’. Overal in het land worden pleintjes, plaatsen, instituten en scholen herdoopt. Duizenden ‘Mubarak basisscholen’ en ‘Suzanne parken’ krijgen een nieuwe naam. Een creatief proces, dat in zijn eenvoud eigenlijk heel emancipatorisch is.
Maar dit alles ontvluchtten wij dus even. Althans, dat was de intentie. Want de revolutie zit overal. Ook in de Sinai. De snelweg naar Sharm was geblokkeerd door betogende Bedouinen die de vrijheid eisten van hun broeders die om politieke redenen al jarenlang zitten opgesloten. Immers, de Bedouinen waren door het Mubarak regime gehaat omwille van hun wapensmokkel naar Gaza. Om Israel gunstig te stemmen, hield de Egyptische politie geregeld raids in de Sinaibergen en werden telkens tientallen mannen en jongens gearresteerd en gemarteld. De interimregering heeft beloofd de politieke gevangenen vrij te laten. We zullen zien ...
Ook in Sharm zelf laten de Bedouinen van zich horen. Alleen al het feit dat hun muur van stilte is doorbroken door hoop, is revolutionair. Openlijk en hoopvol bediscussieren ze het politieke gebeuren. Jonge en oude generaties, werklozen en hotelhouders. De eersten hebben weer hoop op werk en een toekomst, de laatsten zijn hoopvol dat hun stum eindelijk gehoord zal worden in Cairo.
Inderdaad, de interimregering heeft al tijdens een officieel bezoek aan de Sinai laten weten dat ze de band met het schiereiland wil verstevigen en dat ze de stem van de Bedouinen wil horen in de verdere economische ontwikkeling ervan. We zullen zien ... Nee, aan de revolutie ontsnapten we niet. Zelfs niet in het water.
Sinds de nederlaag van de politie tijdens de hoogtedagen op Tahrir, heeft de politie zich op vele plaatsen teruggetrokken. Al gedurende drie maanden zijn er geen politiepatrouilles meer in de Rode Zee om illegale visvangst in te perken.
Het zeereservaat Ras Mohamed is waarschijnlijk de enige plek in Egypte die lijdt onder de afwezigheid van de politie. Een plotse overbevissing heeft het hele ecosysteem uit zijn evenwicht gehaald, met als resultaat een invasie van kwallen. Zelfs op dertig meter diepte bleven de kwallen tegen mijn duikersbril plakken. Ik dook letterlijk in de kwallen. Mijn eerste reactie was heel onrevolutionair: “Ik wil eruit!” Maar dan trachtte ik de schoonheid in de chaos te zien en al gauw danste ik mee op de betoverende kwallengolven.
Deze chaos is uiteraard een strategie van de kwallen van het ‘oude’ regime om de revolutie droog te leggen. Uit eigenbelang willen vele mensen de politie terug in het openbare leven. De politie – de sterkste bondgenoot van Mubarak – wil niet structureel terug zo lang ze geen garantie krijgt dat haar criminele daden niet worden vervolgd. En die garantie kan de interimregering niet geven, want dat betekent een nieuwe bezetting van Tahrir. Ondertussen vormen er zich vrijwillige zeewachten van Bedouinen om de illegale vissers en hun kwallen tegen te gaan. We zullen zien ...
