Grimmiger

Op een bepaald moment applaudisseren we met overtuiging, we fluiten en roepen, maar het is lang nog niet gedaan. We lachen hard, maar het verhaal is nog altijd tragisch. We zitten allemaal in een volle zaal, maar af en toe zouden we liever staan, want zitten werkt vaak belemmerend als je zo veel energie voorgeschoteld krijgt. Dat is de ervaring van de theaterproductie H&G (Grimmiger): veel van wat in de o zo serieuze theaterwereld NOT DONE is, vindt hier zonder moeite een plaats.

Het vertrekpunt is eenvoudig: Hans en Grietje zouden vandaag de dag dakloze kinderen zijn. Ongetwijfeld. En hun drama, verloren in een betonnen bos, zou geen happy ending kennen. That’s life. Zij zouden eeuwig gevangen blijven in een verleidelijk peperkoekenhuis, verslaafd aan de hedendaagse vertaling van snoep in spuit- snuif- of smoorformaat.

De Val van een Rolmodel

Ikram Aoulad en Junior Mthombeni geven Hans en Grietje een al te menselijke geest. Junior, de strenge en voorbeeldige oudere broer, neemt ons mee in zijn destructieve draaikolk terwijl Ikram, de onvolwassen en explosieve jonge zus, ons laat ervaren hoe frustrerend het kan zijn om je eigen rolmodel onvermijdelijk te zien vallen. Het stuk is een portret van het pijnlijke groeiproces van twee slachtoffers van het kwaad dat aan de rand van de samenleving heerst.

Het kwaad is Dex (Manou Kersting), een videopersonage dat zich ergens tussen een zwart geverfde blanke ‘stille film’- acteur en die creepy clown uit Stephen King’s It situeert. Dex is de bekoring van de wanhopigen. Dex is de gemakkelijke verlossing van de radelozen. De eindeloze Nooduitgang van de kansarmen. Moord, drugs, mensenhandel en alles watons ten dele valt na een periode van extreme pech.

De tekst van Ikram en Junior heeft podiumvorm gekregen onder de respectvolle regie van Manou Kersting. Fritz Standaert zorgt voor de beats en de animatiefilms die een geprojecteerde context in de achtergrond zetten. Cynthia Schenkels en Nadia Benabdessamad geven visie en logistieke steun vanuit Theatercollectief SIN, een jong theatergezelschap dat heel de productie in eigen handen neemt.

Storytelling

Verschillende volwaardige narratieve stijlen die vaak gemarginaliseerd en gestigmatiseerd worden krijgen een ernstige functie in het kader van Grimmiger. Gloria Boateng (HUMO Rock Rally en Kif Kif Awards Finaliste 2010) en Sifort (undergroundheld en oprichter van Bagdad 2060) zorgen niet alleen voor een groot concertgehalte, zij beschrijven ook de wereld van Hans en Grietje en brengen de storytelling status van de rapper tot het niveau van de subsahariaanse griot of de middeleeuwse minstreel. En als Junior de MC wordt van een onzichtbaar Dancehall Soundsystem, vloeit dat op zo een natuurlijke manier samen met de rest van de voorstelling dat het voor het publiek nog een extra manier wordt om het verhaal te interpreteren. Nog een vertelgenre, zeg maar.

Iedereen ervaart Grimmiger op een andere manier, natuurlijk. Veel mensen zullen zich laten meeslepen door de feestelijke beats van een hip hop track. Sommingen zullen lachen met de karikatuur die gemaakt wordt met het beeld dat in de cultuurwereld heerst over wat een “artiest van allochtone origine” is. Anderen zullen moeiteloos herkennen wat we vaak ‘probleemjongeren’ noemen, jongeren met een sombere toekomst die toch strijdlustig blijven en te trots zijn om zichzelf als slachtoffers te zien.

Maar tussen de mensen die lachen met de slapstick die noodzakelijk wordt om dit verhaal te verteren, zijn er nog altijd een paar die een alcoholische vader herkennen. Of een depressieve moeder. Of het drama van hun eigen verslaving. Die zullen niet altijd even hard lachen. En daar ligt de sterkte van Grimmiger: terwijl we aan de oppervlakte een grappig verhaal voorgeschoteld krijgen, voelen we dat de authenticiteit van een dagelijkse tragedie ons onder het vel kruipt.

Een stuk dat met aandrang vraagt om een herneming