Ikzelf was tijdens het aftreden van Mubarak in Belgie. Ik nam deel aan anti-Mubarak betogingen in Brussel. Ik riep: “Thawra, thawra, hetta al mawt!”
Niets is eenvoudig, dus ik wil ook niet spreken van een pre- en postrevolutionair Egypte.
Wanneer is de revolutie trouwens begonnen? Op 25 januari, op de feestdag van de politie, toen duizenden Egyptenaren op straat kwamen tegen het toenemende politiegeweld? Als je een datum nodig hebt om in de historische canon te worden opgenomen en herdacht, tja, dan kan je 25 januari 2011 nemen als de dag waarop de revolutie begon.
Maar voor mij en voor velen anderen begon de revolutie al veel eerder, want al maanden, nee al jaren smeulde de lava onder het woestijnzand en geregeld barstte de dorre aarde open in een etterende woedestroom. Alleen was die stroom op 25 januari niet te stillen. Er vormde zich geen korst op de wonde. Integendeel, telkens opnieuw wordt er in de wonde gepord. Elke vrijdag halen we er nieuwe smurrie uit.
Elke vrijdag kermt het beest en klauwt het razend rond zich heen. Er is dan ook geen sprake van een postrevolutie. We zitten er nog middenin! En het stinkt, bwah, het stinkt! Elke vrijdag staan we met duizenden op Tahrir. Ikzelf was tijdens het aftreden van Mubarak in Belgie. Ik Niets is eenvoudig, dus ik wil ook niet spreken van een pre- en postrevolutionair Egypte. Wanneer is de revolutie trouwens begonnen? Op 25 januari, op de feestdag van de politie, toen duizenden Egyptenaren op straat kwamen tegen het toenemende politiegeweld? Als je een datum nodig hebt om in de historische canon te worden opgenomen en herdacht, tja, dan kan je 25 januari 2011 nemen als de dag waarop de revolutie begon. Maar voor mij en voor velen anderen begon de revolutie al veel eerder, want al maanden, nee al jaren smeulde de lava onder het woestijnzand en geregeld barstte de dorre aarde open in een etterende woedestroom. Alleen was die stroom op 25 januari niet te stillen. Er vormde zich geen korst op de wonde. Integendeel, telkens opnieuw wordt er in de wonde gepord. Elke vrijdag halen we er nieuwe smurrie uit. Elke vrijdag kermt het beest en klauwt het razend rond zich heen. Er is dan ook geen sprake van een postrevolutie. We zitten er nog middenin! En het stinkt, bwah, het stinkt! Elke vrijdag staan we met duizenden op Tahrir. Ikzelf was tijdens het aftreden van Mubarak in Belgie. Ik nam deel aan anti-Mubarak betogingen in Brussel. Ik riep: “Thawra, thawra, hetta al mawt!” (“Revolutie tot de dood.”) Hoe loos klonken die woorden in de Brusselse Anspachlaan, hoe echt op het Tahrirplein in hartje Cairo. Eergisteren, vrijdag 8 april, heetten we met honderdduizenden een groep ‘deserterende’ legerofficiers welkom op Tahrir. Voor het eerst namen mensen uit het leger actief deel aan de betogingen, protesterend tegen de corruptie van de legerleiding. De legertop bestaat uit getrouwen van ex-president Mubarak. “Thawra, thawra hetta al mawt!” De tranen stroomden over onze wangen. Oh ja, tot de dood. Diezelfde nacht riskeerden betogers hun leven om hun kameraden uit het leger te beschermen tegen datzelfde leger. Er vielen twee doden en een zeventigtal gewonden. Het beest leeft nog. Zijn het de laatste stuiptrekkingen, of is het zich aan het herstellen? Elke dag horen we nieuwe theorieen. Niemand weet het. Weet het beest het zelf wel? Net die onzekerheid maakt de huidige situatie zo afmattend. Niet alleen het beest, maar ook wij zijn uitgeput. Of is het beest niet uitgeput? Wacht het gewoon op de verlammende zomerhitte om ons te verpletteren? Of zijn wij echt te sterk om ons te laten verpletteren? Is het de woede die onze eigen grenzen verlegt? Want woedend zijn we, ziedend! Het beest moet dood! Het beest moet dood!
