Het is dankzij de volharding van Fikry El Azzouzi dat we het woord mochten nemen op een evenement waar ‘het Vrije Woord’ werd gevierd. Niet iedereen bleek even opgetogen te zijn met die keuze. Enkel en alleen omdat ons vrij woord niet gedeeld werd door enkele teleurgestelde schreeuwers.
Reageren of niet reageren was de grote vraag na een column (Knack, 20 mei 2015) van voormalig hoofdredactrice van Knack Weekend, Tessa Vermeiren. Zij trekt haar steun in omdat Boeh! geen feminisme zou prediken, of alleszins ‘feminisme niet kan verzoenen met dit soort verhullen van de vrouw’.
We kunnen natuurlijk weer een resem van argumenten voorschotelen over waarom het in onze superdiverse samenleving belangrijk is om recht te doen aan de talrijke verschillende opinies, belevingen en waarheden, zeker als het die van minderheidsgroepen betreft. Dat geen enkele groep het fiat nodig heeft van anderen om een levensbeschouwing vorm te geven en deze te praktiseren. Maar meer nog, dat niemand het recht heeft iets te verbieden, enkel omdat ze die mening zelf niet delen. Zo’n intolerantie en fundamentalisme is in onze samenleving niet gewenst. Die mening deelt zelfs het hoogste rechtscollege in ons land, de Raad van State.
Dus die Vrijheid – met een hoofdletter zo je wil – mag iedereen (binnen de wettelijke grenzen) zelf invullen. Dat Vermeiren , omwille van haar verleden met nonnen, appelen en peren begint te vergelijken en de lijn doortrekt naar moslima’s is haar keuze. Dat ze haar ‘steun’ intrekt ( wat die ‘steun’ ook moge inhouden) eveneens. Haar beslissing heeft weinig impact op de werking en strijd van Boeh!, wij blijven doorgaan totdat ieders keuzevrijheid – ja ook van moslima’s – erkend wordt.
Geen onderdanigheid, maar werkelijke keuzevrijheid
Ik weiger al even om mee te gaan in een onderdanig denken en mezelf te gaan verantwoorden over het hoe en waarom van mijn hoofddoek. Om je kwetsbaar op te stellen, en telkens te ervaren hoe het diepste van je ziel vertrappeld wordt. Om gesprekken aan te gaan met zelfverklaarde progressievelingen die het zogezegd willen ‘begrijpen’ maar er enkel op uit zijn om je te overtuigen van hun eigen Groot Gelijk nl. dat je die hoofddoek niet nodig hebt en dat je zoveel mooier en vrouwelijker zou zijn zonder. Alsof dat de enige bestaansreden is van vrouwen à la sois belle et tais-toi. Of dat werkelijke emancipatie in contrast staat met het 'verhullen van het lichaam'. Emancipatie draait blijkbaar steeds minder om keuzevrijheden van vrouwen, zelfbepaling en zelfbeschikkingsrecht, wat die keuze ook moge zijn.
Ik weiger me verder neer te leggen bij discriminerende acties vanuit onderwijsinstellingen, regeringen, bedrijven e.a. omdat ze niet kunnen omgaan met de veranderingen in onze – niet meer zo monoculturele - samenleving of vanuit een paternalistisch en koloniaal gedachtegoed denken te weten wat goed is voor ‘ die onderdrukte vrouwen met een hoofddoek’. Wij als sterke vrouwen zullen zelf wel aangeven welke hindernissen (racisme, seksisme, loonkloof, stereotypen, glazen plafond, …) we tegenkomen, en wat ons beperkt. Niemand hoeft dit in te vullen voor ons, en al zeker niet in naam van Vrijheid.
Mensen die die keuzevrijheid onvoorwaardelijk steunen zien wij als sterke, krachtige bondgenoten. Fikry El Azzouzi is daar een prachtig voorbeeld van. Het is dankzij zijn volharding dat we het woord mochten nemen op een evenement waar ‘het Vrije Woord’ werd gevierd. Niet iedereen bleek even opgetogen te zijn met die keuze. Enkel en alleen omdat ons vrij woord niet gedeeld werd door enkele teleurgestelde schreeuwers.
Dus hierbij een warme oproep aan iedere moslima (met of zonder hoofddoek) om haar vrije woord te blijven benutten en niet te laten beperken, door niets of niemand. Van mij krijgen jullie alvast alle steun ;-) .
Samira Azabar (activiste, Lid van Boeh!)
