Een column over het verband tussen Jimmy Hendrix en de hoeveelheid cocaïne die via onze havens in omloop komt, is wellicht heiligschennis.
'Pubers die naar underground-muziek luisteren lopen groter risico op crimineel gedrag’ toen ik deze titel las hield ik mijn hart vast. Ik voelde meteen aan dat ‘hip-hop’ vermeld zou worden, het zou niet de eerste keer zijn dat hip-hop in verband wordt gebracht met criminaliteit, agressiviteit en dergelijke.
Uiteindelijk viel het artikel, vanuit een hip-hop standpunt, nog mee. Ditmaal werd niet alleen hip-hop geviseerd, andere muzikale genres zoals: heavy metal, punk, hardhouse werden ook bij naam genoemd en moesten er ook aan geloven.
Na het lezen bleef ik alsnog met een wrang gevoel zitten. Enerzijds is het een goede zaak dat hip-hop weer eens in de belangstelling komt, anderzijds zijn soortgelijke politieke uitlatingen een slag in het aangezicht. De stelling dat hip-hop criminaliteit zou aanmoedigen is natuurlijk heel kort door de bocht en weinig onderbouwd.
Althans sloeg Bart De Wever gisteren de nagel op de kop door specifiek uit te halen naar Rap. Net wat we nodig hadden. Het idee dat hip-hop de dag van vandaag bij jongeren binnendringt via ho’s, blingbling en thuglife is al lang achterhaald. Het is moeilijk in te schatten wanneer meneer De Wever voor de laatste keer naar hip-hop heeft geluisterd, afgaande op zijn beweringen was dat allicht niet recentelijk.
Vandaag de dag is hip-hop breder dan ooit. Zowel wat de inhoud betreft als heel het muzikale gegeven. Kraantje Pappie met “Waar is Kraan” kan hier perfect als voorbeeld dienen. De mix van hip-hop en electro zorgt voor een toegankelijkere sound bij een breder publiek en dergelijke tracks worden dan ook zeer goed onthaald in Nederland en België. Meneer De Wever maakt hier uiteraard handig gebruik van door ook die muzikale genres mee in het debat te trekken en als gevaarlijk te bestempelen.
Na het programma op één: In De Mix waar onder andere Brahim en Paul Severs samen met Yuboy Jeffrey in beeld werden gebracht, is de negativiteit omtrent hip-hop moeilijk te begrijpen. TV kijkend Vlaanderen kon even meekijken in de leefwereld van zo’n rapper. Jonge, hardwerkende mensen, die voor het programma samen met een Vlaamse coryfee aan een product konden werken, straalden alles behalve een negatief beeld uit. De openbare omroep liet zich niet verleiden door ho’s blingbling en thuglife, integendeel, het geheel werd zelfs smaakvol naar buiten gebracht.
Zelf ben ik al jaren bezig met muziek, als artiest en als werkkracht bij Made Men Muzik. Daarbovenop geef ik ook workshops aan jongeren. Dit is gegroeid uit een project dat ik samen met rapper Kain en vrienden heb opgestart als “Van Straat Naar Studio”. Hier kregen zogenaamde hangjongeren de kans om eens een eigen lied te maken. Diezelfde mensen hebben in hun zoektocht ongetwijfeld ook naar 2pac, met de daarbij horende thuglife kreten, geluisterd. De kans dat sommigen zich aangesproken voelen of zich al dan niet kunnen vinden in bepaalde aspecten van 2pac’s leven zit er in, maar de link tussen de Amerikaanse westkust in de vroege jaren negentig en Vlaanderen de dag van vandaag is ver te zoeken.
Soortgelijke projecten dragen bij tot de maatschappij, in die zin dat ze de behoefte om jonge mensen van straat te houden vervult. Gezien de creativiteit die hier mee gepaard gaat en de positieve boodschap die wordt uitgestraald lijkt dit op een nobel doel. Om eigenbelang ging het evenmin, vrijwilligerswerk levert overigens ook bijzonder weinig blingbling op.
Het concept bleek succesvol en was de aanzet tot andere projecten waaronder “Positive Stage”. Hier lag de nadruk op vooroordelen omtrent hip-hop, drugs en alcohol en de negatieve effecten van die laatste twee. Hier hebben enkele jongeren ook weer een lied gebouwd dat het bereik van die boodschap aanzienlijk heeft doen stijgen.
Hip-hop is al jarenlang een stem voor de mensen die niet gehoord worden, het heeft steevast een hoog underdog gehalte. Thans zijn de positieve bijwerkingen van de communicatieve krachten en invloeden van muziek als medium veel groter dan de negatieve. Vlaamse rap in verband brengen met lokale criminaliteit is dan ook zeer vergezocht.
Naast eigen projecten merk ik ook op dat de collega’s zoals onder andere: NoMoBs, Don Luca en Fatih ook bezig zijn met workshops voor jongeren en dit in Antwerpen, Mechelen, Gent en Genk.
De mensen die zulke initiatieven op poten zetten komen vaak zelf ook uit een kansarme omgeving. Bepaalde gebieden in Vlaanderen worden al van lang voor de term hip-hop zelfs nog moest worden uitgevonden, als probleemwijk bestempeld. De systematische toename van armoede en criminaliteit in die gebieden kan dus net zo goed te maken hebben met Rockabilly, Blues of Country. Dit zijn misplaatste claims die zelfs een rapper niet op zijn geweten wilt hebben.
Een column over het verband tussen Jimmy Hendrix en de hoeveelheid cocaïne die via onze havens in omloop komt, of Edith Piaf en de “rijden onder invloed” problematiek bij vijftig plussers is wellicht heiligschennis. Hip-hop in een slecht daglicht stellen is net iets te makkelijk.
Rap muziek in Vlaanderen wil niets liever dan een positieve boodschap uitstralen en het staat nagenoeg te smeken bij de media om dat ook zo over te dragen. Althans hip-hop wel vaker last heeft van dit soort tegenstandjes is het ondertussen niet langer weg te denken en te groot geworden in België om door flauwe, politiek getinte uitlatingen in het nauw gedreven te worden.
Opiniestuk door Biest ism Scarlenn. [eerder verschenen op MadeMenMuzik.com]
Contact:
[email protected]
Twitter:
@biestheid
@scarlenn
@MadeMenMuzik
Facebook:
biest
scarlenn
Made Men Muzik
