Aan mijn dagboek, 10 november 2023
"We zijn niet oké"
Vandaag was moeilijk. Tijdens een van mijn aan-de-televisie-gekluisterde periodes hoor ik een diep verontrustende noodkreet uit een ziekenhuis in Gaza, vanuit de chaos van het gewelddadige conflict in Israël-Palestina. Deze noodkreet wordt vergezeld van een continue stroom wrede en meedogenloze beelden, van het grotere plaatje tot zeer persoonlijk verdriet; beelden van verlies en wanhoop, van mensen die zijn gestorven en mensen die zijn vermist. Het lijkt zinloos, onverklaarbaar ongepast, zulk verlies en verdriet. Ik rouw om hen die ik niet ken. Dit is mijn mensheid – hoe kan die dit doen?
Het is zo moeilijk om de empathie te vinden die we nodig hebben, zo moeilijk om de persoonlijke pijn van betrokkenheid achter ons te laten. Niets kan op dit moment het verlies ongedaan maken, de kloven in gezinnen dichten, die plotseling zijn geopend.
Haat tegen de ‘ander'; antisemitisme en islamofobie dringen door in onze persoonlijke ruimte, verdelen ons en verdringen onze menselijkheid. Om klappen uit te delen aan de 'ander', om de wereld om ons heen te kunnen plaatsen
Dit zijn dromen die aan diggelen zijn geslagen; hoop die de grond is ingeboord, begraven onder platgebombardeerd beton of juist door zeer persoonlijke wreedheid. De pijn van de onmenselijkheid op 7 oktober is nog minder draaglijk geworden door de acties die erop volgden.
Ik word er voortdurend aan herinnerd hoe belangrijk consequenties zijn, of ze nu bedoeld zijn of niet. Haat heeft de ruimte gekregen, krijgt vrij baan; ik hoor vrienden en mensen van wie ik hou verschrikkelijke dingen zeggen over elkaar en tegen mij en over mij. Haat tegen de ‘ander'; antisemitisme en islamofobie dringen door in onze persoonlijke ruimte, verdelen ons en verdringen onze menselijkheid. Om klappen uit te delen aan de 'ander', om de wereld om ons heen te kunnen plaatsen, vanuit een behoefte aan identiteit en geborgenheid, om ons groepsgevoel te bevestigen. De gevolgen in onze directe omgeving zijn beangstigend. Ik zie en voel de strijd in onze multiculturele, multireligieuze buurten, de kwetsbaarheid van de sociale cohesie die onze menselijkheid zo verrijkt die ons veerkrachtig maakt. Op dit moment is die kostbare coëxistentie in gevaar.
Een goede vriendin vertelt me over haar worsteling... Op zulke momenten merk ik dat mijn vermogen om kalm te blijven en trouw te blijven aan mijn waarden echt op de proef wordt gesteld... dit is voor mij ook een realiteit. Het is ook mijn worsteling.
En we zijn niet oké.
Deze tekst is onderdeel van de bundel 'Reflections on US!' die werd samengesteld door onderzoekers aan Coventry University, De volledige bundel is hier te lezen en te downloaden.
Over de auteur:
Veertien onderzoekers aan het Centre for Trust, Peace and Social Relations van Coventry University schreven een bundel met teksten – van opiniestukken tot gedichten – die woorden geeft aan hun denken over geweld en onrecht dat plaatsvindt in historisch Palestina. De bundel wil laten zien dat onderlinge solidariteit en medeleven plaats en tijd overstijgen. Sommige auteurs wilden anoniem blijven.
