Zohra Ben Mansour en Fatma Bentmime zijn vrouwen van de eerste generatie Marokkaanse migranten die in de zeventiger jaren van de vorige eeuw naar België kwamen.
Maandagavond 27 februari 2012 won de Canvas-documentaire 'Triq Slama Mohamed' een Interculturele Media Award. Journalist Loutfi Belghmedi baseerde zich op de eerste docu van Mohammed Ihkan, een lowbudgetproject 'Mijn verhaal'.De documentaire ‘Mijn verhaal’ laat twee mannen uit de eerste generatie Marokkaanse migranten aan het woord: Mohamed Abdeslam en Mohamed Abezik.
Mohammed Ihkan richtte samen met Chris Schillemans in 2008 de Stichting Communicatie in Beeld – Vlaanderen op. Ze maken reportages 'over gewone mensen met een bijzonder verhaal', met als doel het wederzijds begrip in de samenleving te stimuleren.
Na zo vele persmomenten op radio en tv over Triq Slama werd Mohammed Ihkan, als de maker van ‘Mijn Verhaal’ niet vernoemd. Achter de schermen, bij de voorvertoning en aan de telefoon wordt hij uitvoerig bedankt door de makers en de VRT, maar in de media geen woord… Alhoewel Triq Slama een luxe uitvoering is van ‘Mijn verhaal’ is vond men het op VRT ook niet nodig in de generiek te vermelden dat hun documentaire gebaseerd was op mijn verhaal van Mohammed Ihkan. Dat is heel jammer want Zonder ‘Mijn Verhaal was ‘Triq Slama’ er nooit geweest. Mohammed Ikhan, samen met Chris Schillemans de drijvende kracht achter de stichting CIB mocht wel in 2010 de Emancipatieprijs in ontvangst nemen. Voem vzw, Vereniging voor Ontwikkeling en Emancipatie voor Moslims, reikt jaarlijks de Emancipatieprijs uit aan organisaties en individuen die zich inzetten om Vlaamse moslims en niet-moslims dichter bij elkaar te brengen.
Op 2 maart 2012 ging hun nieuwste documentaire film 'Leven in België als vrouw uit de migratie' in première in het Vredescentrum in Antwerpen.
Zohra Ben Mansour en Fatma Bentmime zijn vrouwen van de eerste generatie Marokkaanse migranten die in de zeventiger jaren van de vorige eeuw naar België kwamen.
Zohra kwam als huishoudhulp mee met een Belgische familie in de hoop hier ook te kunnen studeren en Fatma kwam hier aan op zestienjarige leeftijd, als bruid van een Marokkaanse migrant, die al eerder in België woonde. Persoonlijk ben ik verzot op verhalen van 'gewone' mensen uit welke cultuur of achtergrond ze ook komen. Mijn vader was mijnwerker en ik kon uren lang naar zijn verhalen luisteren, die ik nu nog altijd woord voor woord kan navertellen. Hetzelfde gevoel heb ik als ik naar de films van Mohammed Ihkan kijk, want als geen ander weet hij de levensverhalen van 'gewone mensen' op celluloid vast te leggen. De film heeft ook een hele originele invalshoek, beide vrouwen worden namelijk geinterviewd door hun eigen dochters en dat is heel mooi. Elk individu heeft zijn eigen persoonlijkheid en dat blijkt ook weer eens héél duidelijk uit deze verhalen.
Fatma Bentmime liet al eerder haar leven door een ghostwriter op papier zetten. (Le livre de Fatma Fatma BENTMIME en Patrick MICHEL Brussel: EPO, 1993 - 144 p.) Zij vertelde heel open over haar gelukkige jeugd in haar thuisland, het isolement in een vreemd land, haar vastberaden wil om Frans te leren, ook al was ze de enige vrouw in die mannenklas. Fatma heeft zich door heel wat moeilijke omstandigheden moeten doorworstelen, maar ze laat duidelijk blijken dat het allemaal de moeite waard geweest is. Zohra Ben Mansour had van meet af aan Belgische vrienden en trouwde zelfs met een Belg. Dat viel bij haar familie niet zo direct in goede aarde. Maar ook zij heeft haar eigen leven geleid. Beiden vrouwen onderlijnden het belang van studeren en inspanningen leveren om elkaars cultuur te leren kennen. Mohammed Ihkan en Chris Schillemans duiden ook het belang van een nabespreking. Voor hen is de film, waar ze tenslotte heel veel tijd en energie in stoppen een inleiding, om een debat op gang brengen tussen de toeschouwers. Na de vertoning was er ook nu gelegenheid om vragen te stellen aan beide protagonisten en hun kinderen. Bij Zohra was het de dochter die interviewde die aanwezig was en bij Fatma de jongste zoon. Beiden lieten duidelijk blijken dat ze trots op hun moeders waren en daar hadden ze ook alle redenen toe. 'Leven in België als vrouw uit de migratie' is andermaal een pareltje uit de portrettengallerij van CIB, die toch wel uniek is in haar soort.
Voor alle informatie [email protected]
http://www.communicatieinbeeld.be/index.php?option=com_co...
