In de holst van de nacht, wanneer de medina in Marrakesh nog bruist van het leven, trekt Kechlight erop uit om hun stad te vereeuwigen op light paintings. Met Marokko als canvas en het licht als penseel, trachten ze op die manier een culturele uitwisseling neer te pennen die een brug creëert tussen Cisco’s Franse origines en de Marokkaanse belevenissen van de andere leden binnen dit collectief. Nieuwsgierig naar de ervaringen van deze kunstenaars, besloot Redouan tijdens zijn vakantieverblijf in Marokko het collectief Kechlight op te zoeken, om samen met hen een unieke fotoreeks te produceren waarin de kunst van het light painten, de fijnheid van het kalligrafisch geschrift en de schoonheid van Marokko centraal staan.
Hoe hebben jullie, als Fransman en Marokkaan, besloten om zich te verenigen in het collectief Kechlight?
Cisco: “Sinds ik zo’n zes jaar geleden naar Marokko verhuisde, ben ik verzot op de cultuur en de sfeer die hier heerst. Ik heb hier mijn vrouw leren kennen, heb hier aan mooie projecten mogen werken en zó veel meer. Het werd dus hoogtijd dat ik iets terug gaf aan dit prachtige land. Ik besloot om aan een fotografisch project te beginnen met als thema Marokko. In het begin bleef dat bij het maken van portretten van mensen in Marokkaanse klederdracht hier in mijn studio te Marrakesh. Maar ik haalde daar geen voldoening uit, er ontbrak iets. Je kan Marokko niet beperken tot portretten, je moet het zien. Ik wilde Marokko neerpennen in beelden aan de hand van light painting en besloot dus om met mijn fototoestel naar buiten te trekken. Omdat ik mijn passie wilde delen en mijn kennis wilde overdragen, ben ik op zoek gegaan naar anderen die deel wilden uitmaken van dit project. Via verschillende jongerenassociaties ben ik uiteindelijk bij Zakaria, Yassin en onze andere teamleden terecht gekomen. Als Fransman bekijk ik Marokko immers nog steeds anders dan de inwoners hier. Vandaar dat ik ook zo graag een team wilde vormen met lokale fotografen. Uiteindelijk zijn we bij het light painten steeds verplicht om zich met minstens twee op pad te begeven. Meestal doe ik dat samen met Zakaria. Hij maakt de foto’s en ik doe de light painting.”
Hoe zouden jullie light painting in jullie eigen woorden omschrijven?
Cisco: “Voor ons is het een soort van uitdaging. En dat op verschillende vlakken. Zo moeten de foto’s in eerste instantie in een beaalde obscuriteit gemaakt worden. Het moet heel donker zijn want je mag ons absoluut niet zien in de foto’s. Het voordeel is dat Marrakesh een stad is, waar het ’s nachts nog bruist van ’t leven. Als we er ’s avonds op uit trekken, vinden we altijd wel een donker steegje in de medina waar de prachtige authentieke decoraties mee oplichten tijdens het light painten en waar we mensen die vluchtig passeren nog net mee op de foto kunnen vastleggen. We willen in onze foto’s leven zien want het leven kan je nu eenmaal niet doen stoppen wanneer je wilt. Het is echter niet altijd even gemakkelijk om op eender welke plek foto’s te nemen. We werden al vaak tegengehouden door de politie omwille van veiligheidsmaatregelen met de vraag of we wel toestemming hebben om er te komen fotograferen. Als we hen uitleggen dat de foto’s louter een uitdrukking van kunst zijn, vinden ze dat vaak geen probleem. Zoniet, moeten we ons boeltje pakken en andere oorden opzoeken. Soms loopt het echt helemaal anders af. Zo werden we eens tijdens de ramadan aangesproken door een politieman die ons erop wees dat we geen toesteming hadden om er foto’s te nemen. Nadat we hem hadden uitgelegd waarom we die foto’s juist namen en hem het resultaat toonden, dacht hij er helemaal anders over. Hij vond ons werk fantastisch en is sindsdien een goede vriend van ons.
Copyright Redouan Tijani
Het lijkt bijna onwaarschijnlijk dat jullie geen gebruik maken van Photoshop. Als er tijdens het nemen van de foto’s toch iets zou mislopen, zouden jullie daar dan toch aan toegeven?
Cisco: “Bij light painting draait alles om het ogenblik. We schrijven met licht in de realiteit en kunnen het ons niet permitteren om fouten te maken. Als ik een foto neem, die niet recht is, kan ik die nadien ook niet meer rechtzetten. Ofwel beginnen we dan opnieuw, ofwel zien we er de schoonheid van in. We zouden met Photoshop foutjes kunnen corrigeren, maar dat is niet de bedoeling. Ons werk moet leven, er mogen dus best foutjes in ons werk voorkomen. De medina leeft, er zijn altijd wel eens brommertjes die voorbijrijden en sporen nalaten in onze foto’s. Maar dat weerspiegelt juist de levenstijl in Marokko die we zo graag naar voren willen brengen in ons werk. We streven geen perfectie na, maar wel kwaliteit.”
Hoe gaan jullie te werk?
Zakaria: “We verzamelen ons materiaal, we trekken erop uit en laten ons vervolgens leiden en inspireren door hetgeen rondom ons gebeurt. Afhankelijk van het materiaal dat we gebruiken, proberen we een eigen interpretatie te geven aan dagdagelijkse scenario’s die zich afspelen in onze Marokkaanse leefwereld. De lichttechnieken die we toepassen, evolueren mee met onze ervaring. Zo gebruikten we eerst een aansteker, maar ondertussen hebben we ook al geëxperimenteerd met autoverlichting.”
Cisco: “We noemen onszelf eigenlijk geen artiesten, maar ambachtsmannen. We hebben er plezier in om met onze handen te werken en gaan daar dus heel ver in. Momenteel werken we vooral met lampen die we zelf samenstellen om specifieke effecten te kunnen creëren. We willen de fijnheid en de cultuur van het kalligrafisch geschrift immers zo goed mogelijk reproduceren in onze light paintings. Er kruipt dus veel tijd in de afstemming van onze lampen om de perfecte textuur en lichtintensiteit te bekomen. Het moet er net zo uitzien als inkt op papier. Alsof je schrijft met een qalam(houten potlood die je onderdompelt in inkt).”
Jullie blog verraadt dat jullie al heel wat projecten achter de rug hebben. Wat was tot nu toe voor jullie het mooiste project waaraan jullie hebben gewerkt?
Cisco: “We gaan er steeds vanuit dat ons volgend werk, ons mooiste werk zal zijn. We hebben niet echt een bepaald project waar onze voorkeur naar uitgaat. Als we echt moeten kiezen, gaan we voor al de foto’s die we tot nu toe hebben gemaakt van Marokko. Dat is hetgeen wat we graag doen. Het mooie contrast van verlichte calligrafie met Marokko als achtergrond spreekt ons enorm aan. Het is een onafgewerkt project. Marokko heeft nog zó veel te bieden. Er resten ons nog vele mooie landschappen en plekken om te fotograferen.”
Copyright Redouan Tijani
Dus Marokko blijft alvast een doorlopend project. Welke projecten mogen we nog verwachten voor de toekomst?
Cisco: “We zouden heel graag light paintings willen realiseren rond calligrafie in Europese steden zoals Parijs en Brussel. Hopelijk is dat ons volgend project. We zijn eigenlijk steeds op weg en zien wel waar we uitkomen. Met een rugzak en drie lampen durven we al eens een busrit van 12 uur te nemen om uiteindelijk een aantal foto’s te kunnen nemen van de bestemming waar we uitkomen. Het is ons te doen om het avontuur dat eraan verbonden is. Als de foto’s geslaagd zijn, is dat mooi meegenomen, en zoniet hebben we op zijn minst leuke tijden beleefd. Daar halen we voldoening uit. We beslissen nooit op voorhand waar we terecht zullen komen, al hopen we ooit wel een keer in een moskee foto’s te kunnen trekken. We zien wel. Alles op zijn tijd. Misschien wel wanneer we nòg beter kunnen schrijven. Het is zeker niet onze bedoeling om sneller te gaan dan het licht (lacht).”
Moet je eigenlijk een mooi geschrift hebben om te kunnen light painten?
Cisco: “Wel, het probleem is dat je eigenlijk achterstevoren moet kunnen schrijven. Je schrijft dus niet zoals je normaal gezien zou doen met pen op papier. Dat is al een eerste zaak waar je rekening mee moet houden. Verder moet je ook rekening houden met de ruimte waarin je schrijft. Je moet de juiste plek uitkiezen en vanuit het juiste punt vertrekken om de schrijvende beweging te maken. Het valt een beetje te vergelijken met een soort van choreografie. Je hand is de choreograaf en de lucht is je dansruimte. Je slaagt op voorhand je schrijfbeweging op en projecteert vervolgens dat mentale beeld op het decor waarmee je werkt. Alle begin is moeilijk, maar eens je het een paar keer oefent, krijg je dat wel onder de knie. Ondertussen hoef ik niet meer de foto te zien om te weten of mijn calligrafie geslaagd is of niet. Ik voel het aan omdat ik schrijf met mijn geest.”
Copyright Kechlight
Kechlight Blog
Kechlight Facebook
