Weer worden allerhande opinies de wereld ingestuurd door personen die menen dat ze een antwoord hebben op de migratieproblematieken. Sommigen ijveren om mensen die niet over de juiste papieren beschikken en in ons land verblijven zonder enig respijt terug te sturen naar vanwaar ze ook mogen komen. Anderen willen gewoon af van alles wat vreemd is. Vlamingen worden xenofoob gemaakt door individuen met een uiterst twijfelachtig verleden. Er worden die minderheden allerhande misdrijven aangemeten. Er wordt hen verweten profiteurs en dieven te zijn. Het gaat zover dat mensen zonder de juiste papieren “illegalen” worden genoemd. Onder een “illegaal” versta ik dat het onwettig is om te bestaan. (doordenkertje)
Als we eens nagaan hoe deze migratie stromen op gang komen, kunnen we beginnen met de grote kloof tussen het rijke noordwesten en de straatarme landen die via allerhande media te lezen en te horen krijgen hoe goed het hier wel is. Mensen die met hun kroost hun land ontvluchten doen dit niet zomaar. Om vrienden en familie op te geven om in vreemd land met een vreemde cultuur te werken en te leven neem je een harde beslissing. Je geeft je bestaan op. Velen geven hun laatste geld aan enkele dubieuze figuren om hen naar het land te brengen waar ze hopen te kunnen werken en voor hun familie te kunnen zorgen. Eens aangekomen beginnen de problemen. Plotseling moeten ze allerhande documenten kunnen voorleggen om te kunnen werken en te mogen wonen. Worden ze gesnapt, hebben ze de kans om te worden opgesloten in asielcentra en krijgen ze het bevel het land te verlaten. Een stuk papier in een taal die ze niet kennen. Geld om terug te keren is er niet. Ze zitten vast. Ook de omgeving waar ze terecht komen is vijandig. Ze worden bekeken als dieven en profiteurs. Als ze dan werk krijgen zijn het laagbetaald jobs waar de lokale bevolking voor past. Sociale voorzieningen zijn schaars en het leven op straat en in de verpauperde wijken is hun aandeel. Gedwongen door sociale omstandigheden leven ze samen met lotgenoten. Honger drijft hen tot diefstal. Het beloofde land wordt een nachtmerrie.
Op politieke steun in het “gastland” moeten ze niet rekenen. Daar ze over geen papieren beschikken kunnen ze niet stemmen en zijn ze niet “interessant.” Het gevolg is dat deze mensen steeds verder de illegaliteit worden geduwd. Ver van huis, in een vijandige omgeving, waar de inboorlingen de nodige luxe bezitten en hen als parasieten beschouwen. Inboorlingen die hen als een gevaar voor hun levenswijze beschouwen omdat het “aanpassen” zo traag verloopt. Het is zelfs voor sommigen landgenoten sociaal onaanvaardbaar dat er mensen zijn die het opnemen voor deze zeer kwetsbare mensen. Het wordt bijna misdadig om iemand die zonder enige papieren beschikt hulp te bieden.(!)
Dat ik hierbij de link leg naar een zeventig tal jaar terug toen een andere minderheid bijna werd uitgeroeid is niet vreemd. Ook toen waren er mensen, die met hun vreemd geloof en rare gebruiken, de parasieten werden genoemd die we best uit onze samenleving verwijderden.
We kennen ze nu beter als Joden. Zij hebben hun bestaansrecht echter verworven maar de prijs die ze betaalden was hoog. Heel hoog.
Politiek wordt heel lokaal georganiseerd. Kijk naar België, een van de kleinste landen ter wereld. Een deel van de bevolking vindt dat het kleine landje nog moet worden opgedeeld want er is een deel van de bevolking die de taal van het andere deel niet begrijpt. Nog meer op zichzelf staan lijkt de oplossing. Dit in contrast met economie die echt aan een globale opmars bezig is. Er is geen enkel land waar nationalisme tot enige verbetering voor de bevolking heeft geleid. Ik kan Noord Korea en Iran als voorbeelden aanhalen. In groei-economiën zie je zelfs een tegengestelde beweging. Ik haal hierbij gerust Brazilië en China aan. Ook reizen en media zijn internationaal.
Hoe meer we op onszelf plooien, hoe groter de kloven zullen zijn tussen rijk en arm.
Door het aantal mensen waar ik mee heb gesproken ben ik tot het besef gekomen dat de wereld groter is dan Vlaanderen en België. Dat is de uitdaging van onze samenleving: ons leren inleven in de wereld van zij die we zo graag marginaliseren.
