5 augustus 2013
Dag Mevrouw De Block,
Dag Navid,
Ik schrijf deze brief aan jullie beiden. Want het lot van de ene is verbonden met de beslissingen van de andere…
Mevr. De Block, u heeft deze week weer een streepje bij kunnen zetten en ongetwijfeld wordt u daarvoor door sommigen uitgebreid gefeliciteerd wanneer u uw PowerPoint presenteert met statistieken omtrent bezettingspercentages in terugkeercentra.
U ziet gedwongen terugkeer als enige optie voor een Afghaanse jongeman van 21 jaar die in september 2008, op zijn 16 jaar na een mensonterende tocht in ons land asiel aanvroeg en uiteindelijk na exact drie jaar (d.d. september 2011) zijn asielaanvraag definitief afgewezen zag? Moe van het wachten op de uitnodiging op het Commissariaat diende hij in juni 2010 al een aanvraag tot regularisatie van zijn verblijfsstatuut aan. Daarop kwam in maart 2013 antwoord op (negatief). Verbijsterd door deze negatieve beslissing van de dienst vreemdelingenzaken, diende een tweede advocaat, gespecialiseerd in de materie van (ex)-minderjarige asielzoekers, in april 2013 een goed onderbouwde regularisatieaanvraag in. Vorige week werd Navid bij hem thuis opgepakt door agenten in burger en vastgehouden in het gesloten opvangcentrum van Brugge.
En toch, de lange zenuwslopende jaren van wachten (op het interview bij het Commissariaat en op de uitspraak hiervan), heeft Navid, als alleenstaande niet -begeleide minderjarige asielzoeker, op een uiterst mature manier benut.
Na een jaar intensief Nederlands, startte hij in 2009 een opleiding in het deeltijds onderwijs voor een knelpuntberoep. Met steun van school en begeleid door een goede werkgever legde hij tot nu toe een succesvol parcours af. Ook naast zijn school en werk, liet Navid geen enkele kans onbenut om zich te integreren en zich voor te bereiden op de dag waarop zijn volwassen leven - in België - eindelijk echt van start kon gaan. Dit parcours breekt u nu vlakaf af.
U stuurt hem terug naar Afghanistan, hoewel er evenwel perfect een wettelijke basis bestaat om Navid verder naar school te laten gaan (om zijn opleiding te voltooien) en te laten werken in het kader van zijn lopende opleiding (ook zonder de nodige verblijfspapieren) … Meer zelfs, als u nogmaals zijn regularisatie aanvraag zou openen, zult u zien dat zijn werkgever een brief schrijft aan de Dienst Vreemdelingenzaken waarin hij als het ware smeekt Navid verblijfspapieren te geven, zodat hij hem voltijds voor onbepaalde duur in dienst kan nemen.
Al die jaren waarin door de bevoegde diensten niets in het dossier gebeurd is, al die jaren waarin onze maatschappij terecht veel geïnvesteerd heeft in de toekomst van een minderjarige alleenstaande asielzoeker, brengen uiteindelijk om het grof te zeggen, niemand iets op… Niet voor onze maatschappij die nu zou kunnen terug ‘verdienen’ aan Navid als volwaardig lid van onze maatschappij én allerminst voor Navid zelf die geen stabiele toekomst meer heeft hier, laat staan in zijn thuisland … Maar dat telt allemaal niet, want Navid zijn regularisatie aanvraag werd afgewezen en hij is opgesloten in het gesloten centrum voor illegalen te Brugge …
Ook al lijkt het u niet onoverkomelijk een jongere van 21 jaar, over te leveren aan het risico op geweld en wetteloosheid in zijn herkomstland; ook al lijkt het voor u opportuun iemand, van wie wij als samenleving jaren verwacht hebben zich aan te passen aan onze westerse gebruiken, waarden en normen terug te droppen in een samenleving waar hij helemaal niet meer ‘thuis’ is, … het blijft een feit dat de jongere in kwestie nog maar eens ongewild zijn identiteit en toekomst overhoop gehaald worden.
Mevrouw De Block, als u dan toch de discretionaire bevoegdheid heeft om zulke ingrijpende beslissingen te nemen over iemand zijn toekomst, waarom valt ook in deze uitzonderlijke situatie, de proportionaliteitsoverweging nadelig uit voor Navid?
Navid, sinds 2009, toen ik je leerde kennen als jongen van 17 tot op vandaag, was jarig zijn niet iets waar je naar uitkeek.. Je had schrikt voor de gevolgen van je statuut op je 18de verjaardag. Toen bleef het stil… En ook je 21ste verjaardag, enkele dagen geleden, bracht je helemaal niet het geluk waar je zo naar verlangt. Nochtans, in jouw ogen vraag je niet veel… Ergens een stekje vinden waar je je leven op lange termijn kan opbouwen, waar men goed is voor je.. dat is alles. Je betaalt al jaren (met plezier) alle mogelijke sociale bedragen en belastingen op je inkomen via het deeltijds onderwijs, je bent zo goed op weg om je diploma te behalen en een goede stielman te worden. Sinds enige tijd leefde je volledig zelfstandig in je eigen huurhuisje, behaalde je je rijbewijs en niémand hoefde financieel of op andere manieren, voor je in te staan.
Er zijn veel momenten geweest waarop je je zo onmachtig voelde. En toch, je weerbaarheid en wilskracht waren telkens te groot om op te geven. Keer op keer, deed je wat je kon: het beste van jezelf geven. En eerlijk, ik weet niet of je het nu nog volhoudt. Weggerukt van je privé leven, van je werk en school, van het land waar je zo van overtuigd was, dat men het goed met je voor had, de onzekerheid tegemoet, alweer...
Het is helemaal niet geëindigd zoals je gehoopt had. Je zou de eerste zijn om te zeggen dat dit ook zo is voor de andere jongeren uit oorlogsgebieden die uitgewezen worden… Maar toch, je bent er één uit de duizend, dat mag ik je wel zeggen… Jammer dat ‘Brussel’ dat niet zo ziet. Ik kan je niet meer aanmanen nóg wat geduld te hebben, nóg langer te wachten op de afloop in je procedure, nog wat verder je best te doen…. Het lijkt nu echt over. Inshallah, het ga je goed, Navid. Het was een eer je te kennen. Je school, je baas, je vroegere assistenten, je vrienden .. iedereen die je kent, is met stomheid geslagen door deze afloop … We zijn er nog steeds van overtuigd dat er nog een andere oplossing voor Navid mogelijk moet zijn.
PS: Mevrouw De Block, kan u het anders eens uitleggen dat Navid perfect legaal mocht blijven werken, naar school gaan, en een huisje kon huren, dat u evengoed een positieve beslissing had kunnen nemen in zijn regularisatie dossier, maar dat hij toch door u werd teruggestuurd (daarbij denk ik maar aan zijn werkgever, zijn schoolleerkrachten en medestudenten, zijn leraar van de avondopleidingen die hij volgde, zijn liefje, zijn vrienden, zijn huisbaas, …). Ik krijg het hen niet uitgelegd.
E. Soenens
