Na een vorig interview had Ama Kissi (33) gezworen dat ze nooit meer over haar persoonlijke ervaringen met racisme zou getuigen. “Want ik ben in de eerste plaats een academica en psycholoog. Ik wil dat mensen me kennen om wat ik doe. Niet om hoe ik eruit zie, of wat ik meemaak. Het voelde als een vorm van voyeurisme in mijn gevoelswereld.”
Wat ik doe, is onlosmakelijk verbonden met wie ik ben. Ik kan die dingen niet los van elkaar zien
Maar voor dit gesprek sloeg ze toch aan het twijfelen. “De voorbereidende vragen die jullie me toestuurden, deden me nadenken. En ik besefte: wat ik doe, is onlosmakelijk verbonden met wie ik ben. Ik kan die dingen niet los van elkaar zien.”
Toch is het een moeilijke oefening. Ook voor dit interview. Een witte academicus zal bijna nooit naar motivatie gevraagd worden, naar eigen ervaringen. Een zwarte academica blijkbaar wel. De een is zogezegd neutraal, bij de ander ontstaat twijfel. Waarom doet een zwarte vrouw precies onderzoek naar racisme?
We bevestigen hier dus net zelf een cliché, door in te gaan op haar eigen ervaringen, maar ze vindt het oké. Ze wil het gesprek in al haar kwetsbaarheid aangaan. “Ik ben de eerste die tegen cliënten zegt dat kwetsbaarheid een kracht is. Hoewel ik er bang voor ben, moet ik dus ook vanuit mijn eigen pijn durven praten.”
Lees de rest van het interview op Sociaal.net
Ben je doelwit van racisme, en wil je koppelen aan de helende kracht van (samen) schrijven, schrijf je dan in voor de nieuwe Kif Kif-workshopreeks 'Helend Schrijven'.
Over de auteur:
Marijn Sillis is journalist en schrijft onder meer voor Sociaal.net
