De ketting is zo sterk als de zwakste schakel.
Een plek om te wonen, een dak boven je hoofd, dit is normaal een basisrecht in onze rijke westerse samenleving! Spijtig genoeg is dit niet meer vanzelfsprekend. De gemiddelde huurprijs is van 531 euro naar 691 euro per maand gestegen, 50% van de Antwerpenaren huurt. Als je bovenop je huurprijs je energierekeningen en je waterrekening betaalt, schiet er met een minimum loon bijna niets meer over.
Geen nood zou je misschien denken, want mensen die niet kunnen werken en degenen die het minst verdienen kunnen toch een sociale woning huren, een comfortabele woonst met een huurprijs aangepast aan het inkomen? De stad is samen met de Vlaamse overheid verantwoordelijk voor het recht op wonen van al haar inwoners. In het verleden nam de stad haar verantwoordelijkheid. Er werden meer sociale woningen gebouwd dan elders. Vandaag telt Antwerpen 10% sociale woningen. Dit is echter niet voldoende. Een kleine 20.000 gezinnen woont in een sociale woning maar even veel mensen (22.000) staan op een wachtlijst. In de programma’s van zowel N-VA als de stadslijst wordt steeds weer met de vinger gewezen naar de rand ‘Het stad heeft genoeg geïnvesteerd, nu is het aan Brasschaat en Aartselaar…’ zo klinkt het. Maar er is meer,diezelfde partijen Sp.a, CD&V, N-VA en VLD die nu in de meerderheid zitten, hebben begin dit jaar een nieuw toewijzingsreglement goedgekeurd.
Sinds januari 2012 heeft het stadsbestuur onder het mom van een zeer lovenswaardige maatschappelijk doel, het realiseren van “sociale mix”, beslist om nieuwe woningen eerst toe te kennen aan mensen die werken. De armste gezinnen die reeds jaren op de wachtlijst staan zullen hierdoor weer uit de boot vallen. Dit resulteert niet in meer “sociale mix”, maar wel in sociale verdringing.
Het is onbegrijpelijk dat een stad met een wachtlijst van 22 386 mensen de meest behoeftigen in de kou laat en ze in de armen van huisjesmelkers drijft. Dit is helemaal onaanvaardbaar als men weet dat er veel gezinnen met kinderen op deze wachtlijst staan. In Antwerpen groeit één kind op vier op in armoede. Een kind dat opgroeit in een onaangepaste en slechte woning heeft minder kansen en scoort slechter op school zo blijkt uit onderzoek.
De randgemeentes nemen ondertussen hun verantwoordelijkheid. Het decreet grond- en pandenbeleid verplicht hen om tegen 2023 minimum 9% sociale woningen te hebben. En er wordt geïnvesteeerd. Alleen, ook Brasschaat en Aartselaar…hebben hun eigen toewijzingsreglementen gestemd die er voor zorgen dat de sociale woningen naar het ‘eigen volk’ gaan. Dat de kansarme gezinnen die nu op de Antwerpse wachtlijst staan ooit een woning zullen vinden in de rand, is ijdele hoop. Het is dan ook vals dat de huidige meerderheid dit argument blijft gebruiken als antwoord op de groeiende wachtlijsten. Bovendien vind ik het een verwerpelijk signaal als men zegt dat de armeren dan maar naar de rand moeten verhuizen? Dat druist volledig in tegen het idee van “sociale mix” en wil van Antwerpen Stad een bastion maken voor mensen met genoeg centen. Dit staat schril in contrast met mijn interpretatie van het motto van Antwerpen: ‘t Stad is van iedereen!
Allemaal Antwerpenaar, dat betekent voor mij dat iedereen een fatsoenlijk dak boven zijn hoofd verdient en dat we moeten investeren in al onze mensen. Er zijn voldoende manieren om de middenklasse te ondersteunen bij het vinden van een woning, de sociale woningen moeten echt voorbehouden blijven aan wie echt geen betaalbare woning vindt op de private huurmarkt. Willen we het recht op wonen voor alle Antwerpenaren realiseren dan moeten er in de loop van de volgende legislatuur 4000 sociale woningen bijkomen en moet het aantal huizen dat verhuurd wordt via een sociaal verhuurkantoor stijgen van 450 naar 1500.
Mensen die op de wachtlijst staan hebben recht op een huursubsidie die het verschil bijpast tussen de huur die ze betalen op de private huurmarkt en de huur die ze zouden betalen in een sociale woning. De ketting is zo sterk als de zwakste schakel. Voor mij betekent dit dat een sterke samenleving hand in hand gaat met investeringen in mensen die het moeilijker hebben. Dit heet investeren in de toekomst en zo kunnen we samen als stad vooruit gaan.
Ikrame Kastit
Actief bij Groen Antwerpen
