Op zaterdag 24 maart verzamelden duizenden mensen zich aan Brussel-Noord om te betogen tegen racisme en discriminatie. Betere weersomstandigheden had men niet kunnen verwachten: vanop de trein konden de betogers, die vanuit verschillende Belgische steden naar Brussel afzakten, de hemel almaar helderder zien worden.
De Brusselse Boulevard Simón Bolívar werd al vanaf de middag bevolkt door geëngageerde mensen met de meest uiteenlopende achtergronden, een kleurrijke groep mensen en even kleurrijke vlaggen: jongerenorganisaties, politieke partijen, vakbonden en het brede middenveld… een ware weerspiegeling van onze samenleving wilde een vreedzaam en krachtig signaal geven aan een beleid dat té laks optreedt tegen een van de meest urgente maatschappelijke malaises van onze tijd: racisme.
“Omdat racisme zinloos is. En voor mijn kinderen.” “Omdat racisme slecht is voor de economie.” “Omdat democratie zich niet beperkt tot verkiezingen: omdat dít ook onze stem is!” “Omdat je engagement niet voldoende is: je moet ook op straat komen.” Om de meest uiteenlopende redenen liepen bekende en onbekende mensen mee en scandeerden ze luid slogans. Ze wandelden van Brussel Noord naar Brussel Zuid, met een lange omweg via Molenbeek, waar de buren filmden, lachten, meejoelden of van achter een raam gewoon zwaaiden naar de menigte.
De manifestatie eindigde met een bijeenkomst naast het Zuidstation, waar onder andere de woordkunstenares Yousra Benfquih de redenen van de duizenden deelnemers poëtisch verwoordde. Net zoals meermaals in de geschiedenis komen mensen nu op straat omwille van een “gebrek aan gelijkwaardigheid.” Met intelligente verwijzingen naar de uitspraken en beleidsmaatregelen die discriminatie bewerkstellingen, vatte Benfquih de stand van zaken van onze maatschappij mooi samen. Ongelijkheid in het onderwijs, de arbeidsmarkt, de woonmarkt. Armoede en gekleurde armoede. Ethnic profiling, de beruchte deportatiewet en discriminatoire antiterreurmaatregelen. De bewuste polarisering van een verdelend discours. De gesloten deuren voor vluchtelingen.
Benfquih verwoordde ook de eisen van de betogers. Concrete maatregelen tegen discriminatie en praktijktesten met sancties op de arbeids- en woonmarkt. Degelijke opvang van vluchtelingen, uit respect voor de meest elementaire mensenrechten. De afschaffing van elk verbod op levensbeschouwelijke tekens aangezien die een inperking van de godsdienstvrijheid vormt en voor veel vrouwen de toegang tot werk en onderwijs belemmert. Een halt toeroepen aan de vreemdelingenwet, aan ethnic profiling, aan buitensporig geweld en discriminerend gedrag door onze ordediensten. De dekolonisering van de publieke ruimte en het onderwijs, omdat het tijd is om “naar die donkere bladzijden uit ons verleden te kijken.”
24 maart was een combattieve dag. Maar ook een warme dag, letterlijk en figuurlijk, met duizenden mensen die op straat kwamen om duidelijk te maken dat ze voor een warme samenleving kiezen. De beste samenvatting van de hele dag kwam uit de mond van een jongedame, Anissa, die al wandelend en aarzelend over hoe ze de steun van zoveel mensen kon verwoorden, uit het niks de perfecte zin toverde: “Vandaag is de lente écht begonnen”.
