Het verhaal van Scott is slechts het topje van de ijsberg in de problematiek van de niet-begeleide minderjarigen.
De maatschappelijke waardering voor het engagement ten opzichte van de samenleving waarin je leeft kent duidelijk haar grenzen. De nakende uitzetting van Scott Manyo, de 19-jarige scoutsleider uit Boortmeerbeek, maakt dit op een pijnlijke manier duidelijk. Zijn verhaal staat – op zijn minst gezegd – in schril contrast met de beleidsdoelstellingen van de verschillende overheden in ons land.
Maatschappelijk engagement bij jongeren aanwakkeren en op die manier betrokken ‘burgers’ creëren is een vaak gehoorde beleidsdoelstelling bij allerhande overheden. Jongeren die actief een engagement opnemen in het jeugdwerk of elders, dragen bij aan de samenleving waarin ze leven.
Dat de samenleving beter wordt van zulke engagementen kunnen we ook lezen in het Vlaams Jeugdbeleidsplan. De ‘vrijwillige inzet’ werd vorig jaar nog uitgebreid onder de aandacht gebracht in het Europees jaar van het vrijwilligerswerk. Beleidsmakers doen ons dus graag geloven dat de vrijwillige maatschappelijke inzet sterk gewaardeerd wordt. Als Steunpunt Jeugd horen we dat graag. In de jeugdorganisaties die wij ondersteunen geven duizenden vrijwilligers dagelijks het beste van zichzelf om van deze aardkloot een mooiere plek te maken.
Speelt de rol die je opneemt in de samenleving voor wie niet in orde is met zijn of haar verblijfsdocumenten dan toch niet mee? Zijn de positieve effecten van vrijwillige inzet in het jeugdwerk enkel weggelegd voor mensen die wel papieren hebben? Dat tart alle verbeelding. Welke samenleving stuurt nu bewust mensen weg die een actieve maatschappelijke rol opnemen? Waarom morsen we, uit angst om de eigen regels te overtreden, met talent? Of is het mee bouwen aan de samenleving waarin je al jaren leeft dan toch niet zo belangrijk dan de mooie woorden van beleidsmakers ons willen doen geloven?
Het verhaal van Scott is slechts het topje van de ijsberg in de problematiek van de niet-begeleide minderjarigen. Hoe kan het toch dat we als samenleving geen passende en structurele antwoorden vinden op ronddolende gezinnen met baby’s, bedelende Roma-kinderen en niet begeleide minderjarigen die al maanden op Brusselse hotelkamers leven?
Matti Vandemaele
beleidsmedewerker Steunpunt Jeugd
