Zelfs in tijden van crisis neemt de voedselverspilling niet af.
Veel voedsel wordt er in een grootstad als Antwerpen niet geproduceerd. Voedselconsumptie is echter overal aanwezig. Helaas, in onze wereld van tekort voor de een en overvloed voor de ander, is de stad ook op grote schaal het decor van voedselverspilling. Omdat lege rekken niet aanlokkelijk zijn, vullen winkels ze in het volle besef dat ze nadien de overschot moeten weggooien. Veel eetbaar voedsel wordt weggegooid omdat het niet aan onze normen voldoet. Te groot of te klein, te weinig kleur of een plekje, verpakking beschadigd en dus onverkoopbaar. En hop, voor je het weet is dat lekkere stuk fruit of die gezonde groente veroordeeld tot de vuilnisbelt.
Toch beginnen iedere dag opnieuw mensen de dag met honger. Soms zie je ze, soms niet. Maar je vindt ze in iedere stad. Meer en meer mensen zijn dan ook terecht verontwaardigd over de hallucinante hoeveelheid eetbaar voedsel die wordt weggegooid. Voor sommigen is verontwaardiging niet langer voldoende, zij verzetten zich actief. Wereldwijd verklaren zowel groepen als ongeorganiseerde individuen het afval de oorlog. Sommigen onder hen kiezen een creatieve strategie om afval niet louter te bestrijden, maar te bevrijden. Ze redden weggegooide producten (al dan niet eetbaar) en geven ze een nieuw leven. Het redden van voedsel uit een afvalcontainer noemen we "dumpster diven" (container duiken) of "skippen". Voor sommigen is het een eenmalig avontuur, voor anderen is deze radicale vorm van recyclage een levensstijl. Maar stuk voor stuk hebben ze moeten ontdekken dat je kan leven van wat anderen wegsmijten. Dat we tot op de dag van vandaag de vruchten kunnen plukken van de stedelijke overdaad. Groepen als Food not Bombs kiezen ervoor om met bevrijd voedsel te koken en bieden het eten gratis aan.
Zelfs in tijden van crisis, neemt de voedselverspilling niet af. Tijd dus om mee voedsel te bevrijden! Maar hoe ga je daarbij te werk? We geven een demonstratie en geven tips zodat je veilig op pad kan. In een wereld waar tot op de dag van vandaag mensen honger hebben, is verzet tegen verspilling een plicht.
Aan het begin van de workshop brengt August Wagener enkele gedichten op zijn zeepkist. Speciaal voor de workshop brengt hij eenmalig ook een gelegenheidsgedicht.
Wanneer? Zaterdag 14 juli om 13.30h
Waar? Frans-Halsplein 4, 2000 Antwerpen
Afsluitingsbrunch:
Kom deelnemen aan de brunch op 14 juli om het Say Something Festival af te sluiten!
Op het plein bij mooi weer, binnen in het Say Something pand, Frans-Halsplein 4 bij regen.
----
Wat is Say Something?
Say Something is een uniek en vernieuwend cultureel festival waarbij een superdiverse groep jongeren hun visie op de stad presenteren. Van 2 tot 14 juli tonen die culturele ambassadeurs hun creaties in een oud pand aan de Sint-Jacobsmarkt in Antwerpen, dat ooit nog dienst deed als opvangplek voor mensen die het moeilijk hadden en intensief begeleid werden door de sociale dienst van Bond zonder Naam. In elk van de 13 kamers vertelt een jonge creatieveling een Ander Verhaal. “Dat ‘andere verhaal’ heeft uiteenlopende invalshoeken.”, zo licht Chloé Dyckmans (Bond zonder Naam) toe: “Het kan een kritiek op het dominante discours inhouden, een persoonlijk verslag, of eigen reflectie over ‘geloof’ of levensbeschouwing. Zo vertellen de ambassadeurs o.a. over liefhebben over de culturele, religieuze en maatschappelijke grenzen heen, organiseren een Really Really Free Market, maken een installatie over geloof in heden, verleden, toekomst, …”
Het project startte een klein jaar terug met een oproep gericht aan jong talent om mee te bouwen aan dit festival van het andere verhaal. “Uit tientallen inzendingen selecteerden we in maart maatschappijgevoelig denkers. Kritische, jonge mensen met oog voor nuances, die we Ambassadeurs van het Andere Verhaal noemen,” aldus Carolina Maciel de França (Kif Kif). Gerenommeerde coaches zoals Peter Holvoet- Hanssen, Seckou, Anne Provoost, Ico Maly, Patrick Loobuyck, Olivia Rutazibwa, Carolina Maciel de França, Jelle Jespers en Steve Locatelli hebben deze ambassadeurs de voorbije maanden begeleid voor de creatie van hun eindproject. “Na maanden creativiteit achter de schermen gaan de ambassadeurs nu de dialoog aan. Door hun standpunten en creaties met de stad ‘te delen’, laten de Ambassadeurs ‘het andere verhaal’ horen en zien,” aldus Chloé Dyckmans.
Die eindproducten, performances, lezingen, installaties en gedichten, net zoals het gehele traject, zijn niet minder dan indrukwekkend te noemen. Het festival weerspiegelt de superdiversiteit in de geglobaliseerde stad en kijkt kritisch naar hoe er met die nieuwe realiteit omgesprongen wordt. Voormalig Antwerps stadsdichter: Peter-Holvoet Hansen omschrijft het als volgt: 'Als winnaar van de Arkprijs van het Vrije Woord 2012 kan ik niet voldoende onderstrepen hoe belangrijk de ware diversiteit van het vrije woord van Say Something is. Jonge mensen, gelovig en niet gelovig, die één ding gemeen hebben: met een innerlijke noodzaak en begeestering vechtend tegen de dwangbuizen die wij voor elkaar maken in deze benepen tijden. Jammer dat ik geen stadsdichter meer ben, want dan had ik zeker een 'gedicht van 't Stad' met hen gemaakt. Maar als 'StadsPeter' zal ik dit project blijven koesteren.'
Contact:
Projectcoördinator Say Something/BZN VPID | Chloé Dyckmans | [email protected] | 03.201.22.10
