Het is gemakkelijk voor de reguliere media om de recente gebeurtenissen af te schilderen als een escalatie van ‘clashes’ tussen Israël en Hamas, of om het Israëlische geweld uitsluitend toe te schrijven aan Netanyahu en de opkomst van rechts in Israël, zoals tegenwoordig ook elders in de wereld. Echter, in feite dateren het Israëlische geweld en de etnische zuivering van Palestina al van tientallen jaren vóór Hamas en Netanyahu. Door hun focus enkel op die laatsten te richten, maken de media zich schuldig aan het jarenlange uitwissen van Palestijnse narratieven en het ontkennen van de trauma’s, die zich dagelijks blijven opstapelen in de vorm van moorden, arrestaties, het slopen van huizen en bouwen van nederzettingen, gedwongen uitzettingen en beperkingen van beweging en meningsuiting.
De recente Israëlische aanvallen bereikten hun hoogtepunt met de bombardementen op Gaza, de grootste openluchtgevangenis ter wereld met een bevolking van twee miljoen mensen (voornamelijk bestaande uit mensen op de vlucht), een gebied dat al sinds 2007 onder een verstikkende bezetting staat. Zware bombardementen zijn Gaza helaas niet onbekend. Het gebied onderging al verschillende grootschalige Israëlische agressies in 2008, 2012 en 2014. Elke keer vallen er meer onschuldige levens, meer kinderen, meer huizen ten prooi aan Israëls willekeurige bombardementen op dit dichtbevolkte gebied.
Als er íéts belangrijk is aan het bestuderen van de geschiedenis, dan is het wel dat we leren van onze fouten uit het verleden om ervoor te zorgen dat ze echt nooit meer gebeuren
Omdat ik zelf ver van huis ben, voelde ik me heel hulpeloos toen ik tijdens de recente aanvallen contact probeerde te zoeken met mijn vrienden en familie die nog wel in Gaza wonen. Ik vond het hartverscheurend om te zien dat veel van hen afscheidsberichten begonnen te posten op sociale media terwijl de bombardementen in hun buurt heviger werden en ze niet wisten of nog een dag of nacht levend zouden halen. Eén van hen schreef op een avond naar me: "Ik word nog steeds getroffen door luchtaanvallen terwijl ik dit typ." Het enige wat ik kan doen is op de hoogte proberen te blijven van hoe het met hen gaat en hen vragen om vergeving. Hen vragen om vergeving omdat we geen einde konden maken aan de tragedie die zij ondergaan.
Als student internationale betrekkingen met een passie voor hedendaagse geschiedenis, had ik geleerd over de wreedheden die plaatsvonden in Europa toen de Joden werden vervolgd om het simpele feit dat ze Joods waren. Ik had echter nooit gedacht dat ik getuige zou zijn van soortgelijke gebeurtenissen in de wereld van vandaag, laat staan ten aanzien van ‘mijn mensen’. Het 'Nooit Meer' was aan het gebeuren, in volle 'HD' deze keer. Incidenten zoals de Kristallnacht werden herhaald toen Israëlische lynchgroepen pogroms organiseerden, Palestijnse huizen markeerden om aan te vallen en hun winkels vernielden. Als er íéts belangrijk is aan het bestuderen van de geschiedenis, dan is het wel dat we leren van onze fouten uit het verleden om ervoor te zorgen dat ze echt nooit meer gebeuren.
Ondanks alle pijn en kwelling was de brede publieke steun die we van mensen over de hele wereld hebben gezien hartverwarmend, het geeft ons hoop dat mensen kijken en luisteren, dat ze ons en onze strijd niet in de steek hebben gelaten en dat ze bereid zijn om iets te doen om Palestina gerechtigheid te brengen. Ik zie dat mijn vrienden in Gaza, die de zwaarste prijs betalen, op sociale media hun dankbaarheid betuigen voor de wereldwijde demonstraties en campagnes. Persoonlijk vind ik het niet gemakkelijk om aandacht te vragen voor wat er in Palestina gebeurt terwijl ik zelf mentaal voortdurend op het randje balanceer terwijl ik de gebeurtenissen van op afstand gadesla, terwijl ik niet weet wat er precies op dat moment gebeurt en met het idee dat ik elk moment een geliefde kan verliezen. Maar dezelfde vriend uit Gaza schreef me weer: "Je doet meer dan genoeg en je maakt een verschil". En dat is wat me op de been houdt. We moeten het momentum houden tot het onrecht ophoudt, tot mijn mensen bevrijd en vrij zijn.
In 1948 was het mijn dorp Al-Ja’Una in Galilea, vandaag zijn het Sheikh Jarrah en Silwan in bezet Jeruzalem, morgen zal het ergens anders zijn. Per slot van rekening was elke Israëlische stad ooit 'Sheikh Jarrah'.
Over de auteur:
Zaid Amali is een derde generatie vluchteling uit het dorp Al-Ja'una bij Safad in het Palestijnse Galilea. Hij is momenteel bezig met de afronding van zijn MSc in internationaal overheidsbeleid en diplomatie aan het University College Cork in Ierland.
