We kregen de kans al eens binnen te gluren in de wereld van Amina, en selecteerden 3 stukjes poëzie.
Zo kunnen jullie alvast even meeproeven.
Uit: brief aan mijn vader
En ik heb je nog altijd vast, vader. Je handen, je haren, je hoofd. Ik kus je voorhoofd. Vaarwel. De rouw is een eeuwig verlangen naar rust, naar een plaats om eindelijk thuis te zijn. Ik ben bereid, net als jou, de dagen over me heen te laten komen. En in duisternis de angst te negeren. Omhoog te kijken. Altijd omhoog.
Uit: madeliefje
ik heb genoeg van uw
zwart-witredeneringen
van uw grenzen-open-
grenzen-dichtbeleid
van uw ik hou van u
ik hou niet van u
ik hou van u
ik hou niet van u
Antwerpen
ik hou van u
maar ik ben geen madeliefje.
Uit: generatietranen
Over wat eten we vandaag. Wat spelen we vandaag. Horen, zien en zwijgen of om ter snelst vergeten. Laat me niet verjaren vandaag. Ik kan niet trakteren vandaag. Wat eten we vandaag. Wat spelen we vandaag. Om ter best kameleon of om ter snelst verweren. Over ik haal het. Niet altijd. Ik haal het. Ik haal het niet vandaag.
Op 26 maart stelt Amina haar bundel voor in de cultuurkelder van de Groene Waterman.
Het boek kan je hier bestellen.
Over de auteur:
Ook non-fictie die ze in heldere columns giet zijn ondertussen een vast onderdeel van haar jonge oeuvre. Zo schreef ze columns voor de VRT redactie en startte ze dit jaar als Mo*columniste. Momenteel toert ze ook met haar voorstelling Atlas-Antwerpen (retour), een poëtische vertelling over de levenswandel van haar vader, die van het Atlasgebergte naar België kwam om er aan de slag te gaan als gastarbeider.
