jullie zijn een speciale groep
Een twintigtal studenten bezochten met Kif Kif en de studentenvereniging StudentFocus (UA) de VRT. Naast een rondleiding doorheen het gebouw, stond er ook een gesprek gepland met de diversiteitscoördinator en het hoofd van de HR afdeling bij de Openbare Omroep. Het beloofde een doodnormale uitstap te worden, met het doodnormale thema ‘diversiteit binnen de VRT’.
“Jullie zijn een speciale groep”
Met die woorden werden we onthaald door de vrouwelijke gids die ons doorheen het gebouw moest rondleiden. “Hoezo speciaal?”, dachten we bij onszelf? Met "Allez, jullie begrijpen wel wat ik bedoel" vervolledigde de gids haar reactie. Wellicht was het inderdaad een goedbedoelde opmerking, maar in een samenleving waarin we na ettelijke generaties nog steeds niet tot het ‘nieuwe normaal’ behoren, plaatsen we toch vraagtekens achter dergelijke goedbedoelde reacties.
Het moet gezegd, we konden deze reactie eerst niet goed plaatsen. Stiekem hadden we zelfs gehoopt op een soort 'speciale' rondleiding of zo, waarbij we misschien net wat meer mochten rondneuzen achter de schermen van de VRT. Maar helaas bleef het bij een oer-traditionele wandeling langs de vele – verbazend kleine – studio’s en mochten we jammer genoeg zelfs niet even ‘piepen’ in de studio van ‘Het Journaal’.
Televisie is een heel klein beetje veel illusie
Nadat we de meeste studio's bezochten en we gaandeweg het 'reusachtige' imago van de Openbare Omroep van ons afwierpen, sloot onze gids de rondleiding af met de zin "Tja, ik weet het … televisie is in vele gevallen inderdaad gewoon illusie".
'Diversiteit, veel blabla, weinig boemboem'
Na de leuke rondwandeling was het tijd voor een inhoudelijk gesprek met de Coördinator Diversiteit en het hoofd van de HR binnen de VRT. Met veel trots deelde ze ons een diversiteitscharter uit waarin zeven ambitieuze kernpunten rond diversiteit staan uitgewerkt. Meteen daarna kregen we de nogal retorische vraag toegespeeld of we in vergelijking met een aantal jaar geleden al vooruitgang zien op vlak van diversiteit binnen de VRT. Toen we meenden dat dat – behoudens enkele uitzonderingen – nog altijd niet het geval is, werden we non-verbaal met oogrollen beantwoord, vervolgd door een reeks apologetische argumenten die ons van het tegendeel moesten overtuigen.
Zonder in te gaan op de (zin of onzin van) streefcijfers, erkende de VRT wel dat het nog veel meer en beter kan. “Daar kunnen werkstages een grote rol in spelen. Zo hebben de meesten althans ‘hun’ plaatsje veroverd op ons schitterende en eervolle bedrijf”, meende de diversiteitscoördinator. Net zoals een – bruingekleurde – medewerkster naast haar, voortdurend ja-knikkend beaamde.
Onder onze groep waren er enkelen die een stage bij de VRT wel zien zitten. Daarop weerklonk maar één boodschap: “Grijp je kans!” Niettemin merkten we op dat er tot op heden bijzonder weinig gecommuniceerd wordt over die vermeende kansen. Dat gaven de medewerkers gelukkig wel toe: “Daar is inderdaad nog veel werk aan. Maar ja… Nu jullie het weten, kunnen jullie alvast zelf de boodschap verspreiden, toch?”
Taal blijft een (cliché)-probleem…
Bovendien zouden vele kandidaten met diverse roots volgens de HR-coördinator nog steeds enorm te kampen hebben met een structureel taalprobleem: “Al die verschillende accenten *zucht*, het wordt op den duur wel een beetje chaotisch.” Na een korte stilte waarbij je de verontwaardiging van het aangezicht van de studenten kon aflezen, nam de diversiteitsmederwerker snel over en voegde eraan toe: “Ja, al die verschillende accenten zoals het Limburgs of het Gents. Het duurt vaak enorm lang voor het eruit geraakt en meestal zijn daar zelfs ettelijke logopedische behandelingen voor nodig.”
Je voelt ons al aankomen, het zijn inderdaad niet de sterkste argumenten, zij het wel dat ze zeer herkenbaar zijn, op het clichématige af.
Beperkt aanbod experts met een zinvolle mening?
Het volgende onderwerp dat we aansneden ging over de gastsprekers. Onze kritiek hieromtrent was tweeledig. Enerzijds klagen we het gebrek aan intellectuele diversiteit aan. Hiermee doelen we op het feit dat per domein, in 9 van de 10 gevallen steeds dezelfde experts het woord voeren in de media en er daarom een te nauw discours op de publieke opinie wordt afgevuurd. Zijn er dan echt geen andere economen dan prof. Paul De Grauwe met een zinvolle mening betreffende economische onderwerpen?
Anderzijds was onze kritiek gericht naar het clichématig uitnodigen van experts met diverse roots. Zo lijkt het vanzelfsprekend dat over de Arabische lente een expert met een Arabische naam naar de duidingsprogramma’s moet worden uitgenodigd. Iets wat met andere – dagdagelijkse – onderwerpen als gezondheidszorg of pakweg mobiliteit blijkbaar niet het geval is. Hebben zij dan geen zinvolle mening over die thema’s? Kan de VRT niet vaker ‘out-of-the-box’ denken?
“Het antwoord is nochtans niet zo onlogisch”, klonk het bij de diversiteitscoördinator. “De media gaan nu eenmaal supersnel te werk en hebben meestal “geen tijd” om nieuwe stemmen aan bod te laten, waardoor ze dus sneller geneigd zijn om bij de vertrouwde stemmen te belanden.” Ook zou de databank van de VRT naar verluidt “niet divers genoeg” zijn en is er ook totaal “geen tijd” – ja, inderdaad daar heb je het weer – om die databanken aan te vullen door bijvoorbeeld netwerkmomenten te organiseren. Iets in ons zegt dat organisaties als VOKA weleens een hoofdrol zouden kunnen spelen in dat nijpende tijdstekort.
Waar wachten we eigenlijk nog op?
In elk geval, door het gebrek aan een afdwingbaar karakter van het diversiteitscharter, hebben we intussen begrepen dat als we echt tastbare en dus noemenswaardige vooruitgang willen bewerkstelligen op vlak van diversiteit binnen de VRT, we maar beter zelf de motor van deze vooruitgang worden. Of is het misschien daarom dat de diversiteitscoördinator de dag afsloot met de volgende boodschap ”Waar wachten jullie eigenlijk nog op?”
