Het was merkwaardig hoe een simpele tweet van Vincent Kompany sommige Vlaams-nationalisten deed steigeren. Misschien omdat België bij elke overwinning aan populariteit wint?
Beste supporter,
Je kunt van voetballers zeggen wat je wil. Dat ze verwende, niet al te snuggere, vreemde kapsels dragende leeghoofden zijn, die af en toe in een dronken bui met hun Porsche Panamera op de deuntjes van 'Gangnam Style' alle remmen loslaten door frontaal een tankstation binnen te rijden omdat ze toevallig zin hebben in een Red Bull, terwijl klanten die met slaap in de ogen op hun dooie gemak verse croissants aan het eten waren en een koffie verkeerd zaten te drinken voor hun leven moesten duiken.
Mijn excuses, ik wilde als een dribbelgrage voetballer voor persoonlijke glorie gaan met mijn veel te lange zin.
Voetbal is een spelletje waarbij je voor een gemiste kans uitgejouwd wordt door het publiek, op de bank gezet wordt door de trainer, onaangeroerd blijft door de verzorger en genegeerd wordt door de materiaalman. En als de bankzitter niet van zich kan afbijten, wordt hij wel door enkele ploegmaats gepest. Alleen het resultaat telt. Zo gaat dat in het neoliberale voetbal.
Ben je de uitblinker, dan word je opgehemeld, vertroeteld en bij elk doelpunt rollebollen ze met je over de grond alsof ze erotische fantasieën in de Bredense duinen beleven.
De scheidsrechters snap ik al helemaal niet. Met al die verbale en fysieke agressie in en rondom het veld getuigt het toch van een portie masochisme om een wedstrijd te willen leiden. Voetballers delen ellebogen uit, trappen na en vallen jodelend op de grond na weer een schwalbe. Misschien moeten scheidsrechters niet alleen met de fluit, maar ook met de zweep een wedstrijd leiden.
Voetbal blijft op alle niveaus even ernstig. Elk weekend staan tienduizenden kinderen het beste van zichzelf te geven, dromend van een toekomst bij FC Barcelona. Tot ze wakker geschud worden door agressieve ouders aan de zijlijn. Voetbal maakt zelfs van de saaiste huisvrouw een leeuw. Nu de GAS-boetes welig tieren, kunnen scheidsrechters ze inzetten bij verbale hooligans. Of ze kunnen hun zweep op de ouders loslaten.
In ieder geval is er geen enkele andere sport die zowel het klootjesvolk als de elite kan bereiken. Neen, wielrennen komt daarvoor niet in aanmerking. Niet sinds epo, groeihormoon en testosteron -en ik zou bij god niet weten wat er in die spuit zit - bestaan. Ik ken ook geen wieler- of golfclub die Turkse Rangers, Raja Athletic Rif of FC Samenleven heet. Oké, het laatste is wat klef en te jaren negentig.
Bij interviews zie ik voetballers niet als de grootse, retorisch sterke persoonlijkheden, die filosofische wijsheden verkondigen. Tenzij je 'ieder nadeel heb een voordeel' en 'ik ben duurder dan een winkelcentrum' als wijsheden beschouwt.
Het was merkwaardig hoe een simpele tweet van Vincent Kompany sommige Vlaams-nationalisten deed steigeren. Misschien omdat België bij elke overwinning aan populariteit wint? De nationale ploeg heeft weer schwung, schoonheid en zelfvertrouwen in zijn spel. En kleur. Bij de laatste wedstrijd zaten er maar liefst vijf alloch..., nieuwe Belgen in de ploeg. Het succes van de nationale ploeg zit in haar multiculturele karakter. Daar kunnen de bedrijfs-, politiek-, cultuur- en nog vele andere werelden een puntje aan zuigen. Alleen de vierde wereld overtreft ruimschoots de nationale ploeg.
Vriendelijke groet,
Fikry El Azzouzi
