Auteur: Fikry El Azzouzi

De laatste keer dat ik in Marokko rondhing, zei mijn oom dat ik te Vlaams geworden ben. Hij fronste, begon met zijn vingers te knippen en zei: "Je lijkt een beetje op die Vlaming. Die met zijn strikje. Je bent even Vlaams als Di Rupo geworden."

Hoewel Fikry El Azzouzi Cola een wansmakelijk drankje vindt, werpt hij toch zijn licht op de nieuwe reclame-actie van de frisdrankgigant.

In de literatuur is er een schrijnend gebrek aan diversiteit en daarom kampt de literatuur met een geloofwaardigheidsprobleem. Het begint met kinderboeken en je kunt zeggen dat volwassenenliteratuur ook weinig soeps is.

Ik zit hier samen met een neef op een terras, onder de brandende zon, in Marokko, wat voor mij uit te staren. Hand in hand wandelen twee mannen voorbij. Bij nader zicht wandelen ze wijsvinger aan wijsvinger voorbij. Ze discussiëren over de nieuwste transfer van FC Barcelona.

Zalig zijn de onwetenden, want ik heb het met eigen ogen gezien. Paus Franciscus is een exorcist. Een witte magiër die geesten bezweert. Op het Sint-Pietersplein dreef hij met een krachtige handoplegging de duivel uit het lichaam van een bezeten man.

Ik wilde altijd al een blanke man zijn. Een man ben ik al, over dat blank valt te discussiëren. Maar dat ik blank kan worden staat vast. Je vraagt je vast af waarom ik het licht heb gezien? Ik kon toch andere kleuren nemen? Dat komt omdat de blanke man de koning van de jungle is.

Het gaat slecht met de economie. Maar als er één ding is wat Vlaanderen kan rechthouden, dan zijn het wel snackbars. Filip De Winter zal het niet graag horen, maar snackbars waar halal te verkrijgen is, kun je niet meer wegdenken uit het straatbeeld. Er is een 'snackisering' in de samenleving bezig.

Daar gaan we weer. Het houdt maar niet op en het zijn wederom de fundamentalistische academici van vrijzinnig4Belgium die ten strijde trekken tegen levensbeschouwelijke symbolen. Met andere woorden: de hoofddoek en niets anders dan de hoofddoek.

Als een man het over vrouwenzaken heeft, dan overschrijdt hij de grijze zone. Als een man met een exotisch klinkende naam het over vrouwenzaken heeft, dan overschrijdt hij alle zones. Zo gaat dat. Soms kan provocatie goed zijn, zolang de boodschap niet verloren gaat.

De ochtend dat Belcacem in de boeien geslagen werd, was het alsof ik naar een muziekclip van Tupac Shakur keek.
Ik had de indruk dat hij met het verkeerde been uit bed gelicht werd. Capuchon over het hoofd, een nijdige blik die verblind werd door de aanhoudende flitsen van de kwaliteitspaparazzi.