Het middenveld uit Borgerhout geeft al meer dan 10 jaar aan dat er in Borgerhout, Antwerpen Noord en het Kiel, iets schort met het onderwijs.
25 april, 7:40
Dezelfde ochtenddrukte zoals steeds in een drukbezet gezin met 2 kleine kinderen. Uitkleden, aankleden, eten geven, aandacht gelijk verdelen, brooddozen vullen. En ook nog even voor mezelf zorgen. In mijn geval wil dit zeggen: even snel 3 kranten doornemen en vooral een straffe koffie drinken.
"En dat lukt allemaal tussen 7:40 en de tijd dat je je kinderen deftig aangekleed in school moet krijgen?" Hoor ik de lezer verbaasd vragen? En ja, dat lukt omdat mijn man en ik 4 jaar geleden in volle bewustzijn voor de school achter de hoek hebben gekozen. Wij hadden daar geen school in zicht voor nodig, geen welkomstpaketten, geen aanmoedigingspremie, ... Wij gaan uit van de gezonde stedelijke realiteit dat we in een diverse en meertalige stad wonen waar iedereen recht heeft op kwalitatief onderwijs. Deze realiteitszin koppelen we aan een geloof dat de stedelijke overheid mij dit kan bieden.
Deze ochtend verliep de combinatie straffe koffie en de standaard lezen dan ook iets moeilijker. Ik verslikte me namelijk bij het lezen van de kop "Antwerpse scholen moeten kansarme leerlingen voorrang geven. Geen plek voor witte kinderen". Bravo, men slaagt er voor de zoveelste keer in om verdeeldheid te zaaien in deze stad.
Want ... Het essentiële probleem van vandaag is niet dat er zwarte, witte, gemengde scholen bestaan. De essentie is dat er plaatstekort is. Want redeneert u even mee. Stel dat deze “witte kinderen” (lees: kinderen van welgestelde ouders) nu toch voorrang krijgen? Waar moeten “de zwarten” (lees: kinderen van minder welgestelde ouders) dan naar toe?
Daarnaast word ik elk jaar in deze periode zeer kwaad. Niet omdat de zon maar niet wil schijnen, niet omdat ik in deze periode ongesteld ben, niet omdat ik snak naar vakantie. Wel omdat de laatste jaren telkens opnieuw bij het afsluiten van inschrijvingsperiode er een heel eenzijdig verhaal in de pers wordt opgehangen, het verhaal van de witte betere tweeverdieners die door onze stad worden aangetrokken en die hier niet de diensten krijgen die ze verwachten. Een bakfietsparking bijvoorbeeld (grapje) of een plek in de school die zij - liefst in groep- wensen.
Dit soort berichtgeving, verhalen vertellen en verwachtingen horen thuis in een stedelijke heroveringsstrategie. Het is een middenklassebeleid dat ervan uitgaat dat we de stad moeten heroveren op “het gepeupel, de mensen aan de onderkant, de lagere klasse, de kleurlingen, de zwarten en uiteraard ook van de moslim”.
Het middenveld uit Borgerhout (zoals sociaal- culturele verenigingen en verenigingen tegen armoedebestrijding) geeft al meer dan 10 jaar aan dat er in Borgerhout, Antwerpen Noord, het Kiel etc. (de zogenaamde kansarme wijken), iets schort met het onderwijs. Waar waren de sterkere middenklassegroepen toen om dit recht mee op te eisen? Worden problemen pas problemen als het de middenklasse raakt?
Dus willen we aub even allemaal ons hoofd er bij houden. Als we allemaal eens uitgaan van een aantal essentiële basiswaarden:
- Gelijkheid: ieder kind, of het nu een kleur heeft of niet, of het in armoede leeft of niet, heeft gelijke rechten. Elk kind heeft het recht op kwalitatief onderwijs. In een hedendaagse democratie mag er geen onderscheid gemaakt worden tussen eerste- en tweederangsburgers. En net daar wringt het schoentje: volgens allerlei rapporten op Europees niveau, creëert ons onderwijs ongelijkheid ipv dat het ongelijkheid wegneemt. En laat je niets wijsmaken als witte ouders: Het is onzin om kinderen kinderen op te delen. Sociale mix van rijk, arm en alle kleuren van de regenboog werkt het beste voor alle kinderen. Ook een school waarin alleen (zwarte en witte) elitekinderen zitten is een concentratieschool. En ook daar zullen kinderen minder presteren dan in een school met een mix. Witte kinderen leren niet beter omdat ze onder witte kinderen zitten, participatie in scholen gaat niet vlotter omdat er witte ouders zitten. Alle ouders – en dan spreek ik als ervaringsdeskundige – liggen wakker van de zelfde dingen: de gezondheid en de kansen van hun kinderen.
- Vrijheid: mensen worden vrij geboren. Iedereen heeft recht op een vrije onderwijskeuze. Ik, jij, wij. Onze vrije keuzes mogen echter de keuzes van anderen niet beperken. Dus uiteraard hebben “witte middenklasse ouders” het recht om het probleem aan te kaarten. Maar niet met boodschappen zoals “doordat wij niet naar de school van onze keuze kunnen, worden de inspanningen om van zwarte scholen, witte scholen te maken gefnuikt”. Of “wij zijn met 27 kansrijke ouders en niemand heeft een plek”.
- Solidariteit: laten we samen met alle stadsbewoners een vuist maken om het recht op kwalitatief onderwijs af te dwingen. En dat begint uiteraard met een plek voor elk kind. Niemand is een stap vooruit met het zaaien van verdeeldheid.
En om alle ouders die twijfelen over de kwaliteit van zwarte scholen: de kwaliteit wordt in de school van mijn kinderen gegarandeerd. Ook al zijn Elif en Jutta ieders in hun klas de enige kinderen van een wit middenklasse gezin, het zijn perfect gelukkige deugnieten. Ze spreken perfect Nederlands, ze kennen het verschil tussen goed en kwaad, ze spelen , lachen en huilen zoals elk normaal kind. Alleen heten hun vriendjes Mammé, Mohammed, Manar, Abdil, Theofilius, Maryam, Fatima, Nasser, Oliwier, Sandra en Shakkila.
>>> Ilse Hackethal, moeder van 2 dochters, wonend in Borgerhout en vrijwilliger bij Kif Kif <<<
