De school wilde een project organiseren waar alle kinderen aan konden meewerken. En dat is gelukt. De kinderen werken in groepen aan alle aspecten van de voorstelling: kostuums, muziek, uitnodigingen en acteren natuurlijk.
Op vrijdagavond 18 maart staan er 20 kinderen op het podium van CC Luchtbal. Ze brengen de voorstelling 20 nachten, het eindproduct van het gelijknamige project van de lagere school Elisabeth.
Dromen en nachtmerries
De school wilde een project organiseren waar alle kinderen aan konden meewerken. En dat is gelukt. De kinderen werken in groepen aan alle aspecten van de voorstelling: kostuums, muziek, uitnodigingen en acteren natuurlijk. Om de voorstelling in goede banen te leiden, nam de school professioneel theatermaker Hassan Khayoon onder de arm.
Mister Hassan, zoals de kinderen hem noemen, glundert als hij over zijn pupillen vertelt. Gedurende een vijftiental repetities werkt Khayoon met hen via improvisatie aan houding, beweging, expressie en tekst. Ja, ook de tekst is geïnspireerd op de verhalen van de kinderen. Verhalen over hun nachten: dromen en nachtmerries. En die zijn heel uiteenlopend. Een jongen uit Syrië praat over de oorlog in zijn land. Een ander meisje vertelt wat ze ‘s avonds wil doen. Die diversiteit mag er zijn. Het zijn 20 nachten, 20 kinderen, 20 verhalen. En die verhalen worden niet altijd gebracht in tekst. “Beelden zijn soms rijker dan woorden”, zegt Khayoon.
Kleine en grote oorlog
Oorlog is de rode draad door de voorstelling. Het geeft een stem aan de kinderen, onder wie er ook gevlucht zijn voor oorlog en de opbrengst gaat naar Vluchtelingenwerk Vlaanderen. Maar het wil ook de kleine oorlog belichten. Khayoon: “Kinderen maken ruzie, dat is ook een soort oorlog, en daar begint ons verhaal.”
Het is ook geen toeval dat de school samenwerkt met een Irakese theatermaker. Khayoon: “De school heeft mij gekozen omdat ik uit Irak kom. Als kinderen over oorlog praten, dan begrijp ik hen, want ik heb dat ook meegemaakt. Ook al vertellen ze over Syrië of Libanon, dat kan ik niet los zien van Irak.”
Knuffelen!
Eerst waren de kinderen wat wantrouwig ten opzichte van die charismatische man met de grote bos haar die plots op school verscheen. Ze vroegen de directrice wat hij daar kwam doen. En nu? Khayoon: “Iedereen loopt achter mij als ik op school ben. Ze vertrouwen mij. En ze willen altijd knuffelen, knuffelen, knuffelen!”
