El Olivo is een verhaal over wortels. Letterlijk gaat de film over een boom van een Spaanse familie die generaties lang een olijfgaard runt. De boom is de connectie tussen Alma en haar grootvader. Ze brengen het liefst tijd door bij deze kolos van duizenden jaren oud. Maar de familie heeft geld nodig om een restaurant te bouwen aan zee en beslist de boom te verkopen. Als de wortels worden losgerukt, breekt de ziel van de familie. Letterlijk. De grootvader kwijnt na de verkoop weg. Maar Alma staakt de zoektocht naar de boom niet en trekt met haar oom en vriend naar Duitsland op zoek naar de boom.
De naam van de kleindochter, de reis naar Duitsland, de relatie tussen mens en aarde… Simpele elementen met een diepe gelaagdheid. Een gelaagdheid die misschien net te veel onder de oppervlakte blijft maar het toont zeker de kunde van Icíar Bollaín. De regisseuse is zeker niet aan haar proefstuk toe. Ze vertelde eerder met También la Lluvia op ingenieuze wijze een deel van de complexe geschiedenis van Latijns Amerika door deze te linken met de strijd van mijnwerkers in Bolivia. Maar ook met het sterke Te doy mis ojos liet ze de kijker de problematiek van huiselijk geweld in Spanje zien.
Niet alleen de regisseuse hoort in deze film met lof besproken te worden. De jonge actrice Ana Castilo (Alma) speelt een sterke rol, af en toe zelfs overtroffen door de acteerprestaties van Javier Gutiérrez, die de oom speelt. De woede, het verdriet, de passie, het is zeer sterk en geloofwaardig vertolkt.
Zowel drama, feel good, maar ook road movie kan als genre op de film geplakt worden. Dat is een sterkte maar kan ook als enige minpunt van de film gezien worden. Het plot evolueert naar het einde toe wat rommelig. Maar desalniettemin is El Olivo een goede film waar de ziel van Spanje wordt bloot gelegd.
El Olivo, van Icíar Bollaín. Vanaf 13.07 in de bioscoop.
