Wat Abu Jahjah wel onderscheidt is zijn strategisch inzicht om te zien wat soms nodig is om op zijn minst toch gehoord te worden
Naar aanleiding van het stuk 'Welkom terug Abu Jahjah' van Jan Blommaert wens ik te reageren. Ik begrijp dat het artikel lovend gezind is naar Dyab Abu Jahjah, ofschoon ik de teneur ervan deel is, echter niet geheel met de inhoud.
Vooreerst is de vergelijking met Steve Stevaert ongepast. De heer Abu Jahjah heeft een diepzinnige boodschap en neemt standpunten in gebasseerd op ethiek en geweten, terwijl Stevaert een populist was. Dat zijn uitersten. Stevaert mag dan in staat geweest zijn een paar oneliners te plaatsen die aan de oppervlakkige massa verkocht konden worden, dat is helemaal niet wat Abu Jahjah doet. Abu Jahjah gebruikt niet zo'n oneliners maar gaat vlijmscherp naar de essentie, het is niet omdat dat soms in 1 zin verwoord wordt dat deze gelijk geschakeld kunnen worden aan populistische oneliners. De vergelijking doet Dyab Aby Jahjah als intellectueel onrecht aan. Dyab Abu Jahjah is zeker een man die kan praten, maar evenzeer één die kan denken.
In de volgende paragraaf lijkt er gesuggereerd te worden dat als allochtoon enkel hij over deze gave beschikt, wat ik ten zeerste tegenspreek. Er zijn nog heel wat anderen, het verschil is echter dat hij destijds bewust de confrontatie aanging en daardoor mede door de sensatiedrang van de media in de schijnwerpers kwam te staan. Anderen hebben een andere stijl en halen de media niet, maar dit doet geen afbreuk aan hun redenaarstalent noch aan de inhoud ervan, het zegt meer over de media en het luisterpubliek dat niet echt wil luisteren en nadenken. Wat Abu Jahjah wel onderscheidt is zijn strategisch inzicht om te zien wat soms nodig is om op zijn minst toch gehoord te worden.
Abu Jahjah was inderdaad onrecht aangedaan zoals vermeld, maar stellen dat dat het moment was waarop wij onze waarden ten grabbel gooiden beaam ik niet. Het was geen tijdelijk moment en geen uitzonderlijke vorm van discriminatie. Deze discriminatie is er één van alle dag, overkomt heel velen, gisteren, vandaag en morgen. Het enige uitzonderlijke eraan was dat het de media haalde, niet het gebeuren op zich. Dat wordt veel te weinig erkend en ik meen dat daar net Abu Jahjah's strijd om gaat, niet om hemzelf maar om de dagdagelijkse slachtoffers die nooit gehoord noch erkend worden. Voorstellen dat wat toen gebeurde een zwart moment was banaliseert het leed van alle anderen, ten onrechte.
Ik wens hem, Dyab Abu Jahjah ook zeer welkom en alle succes. Maar laten we niet vergeten dat het hele debat niet om zijn persoon draait, het gaat over discriminatie en ongelijkheid. Ik meen ervan uit te kunnen gaan dat hij er zelf niet anders over denkt, en daarom is hij inderdaad zo broodnodig. Ik geloof in zijn integerheid.
