Hieronder kan je een stukje transcriptie uit het gesprek lezen. Het volledige gesprek kan je beluisteren in je favoriete podcastapp.
Dit is het boek dat ik heel graag had willen hebben in mijn jeugd, als puber. Een boek dat ik hopelijk ook aan mijn kinderen kan doorgeven, en dat om verschillende redenen. Eén van de eerste passages die mij zeer hard heeft getroffen is "het boek is er voor alle mensen die nooit het recht genoten hebben om het debat te bepalen". Dat gaat voor mij echt over het gebrek aan macht, of de concentratie van macht, waardoor het moeilijk is om je eigen narratief te gaan ontwikkelen. Of een collectief narratief dat representatiever is. Als ze zegt: "alle mensen die niet de norm zijn in deze maatschappij"... Als ik naar mijzelf kijk, als homo-man, als moslim, als iemand die in armoede is opgegroeid, dan kan je niet echt zeggen dat ik behoor tot de norm.
En wat ook zeer treffend is, is wanneer ze zegt: "geloof me, we zijn met veel". Als ik rondom mij kijk, behoren wij nu tot een generatie die onze stem heeft gevonden, die ons het zwijgen niet meer laat opleggen en die er in slaagt om ondanks alle twijfels, ondanks alle hardship en littekens die we hebben opgelopen toch nog altijd zeer strijdvaardig te blijven. Dat is voor mij de rode draad. Want sommigen durven beweren dat ze kwaad is. Als je hebt meegemaakt wat zij heeft meegemaakt, ervaar je dat niet zozeer als kwaadheid, meer als vastberadenheid en strijdvaardigheid, en dat helpt om thuis te komen.
(...)
Proberen te beantwoorden aan een norm is alsof je een marathon probeert te lopen, met een blinddoek op, en achterstevoren: je weet nooit wanneer je die eindstreep haalt. Daarom is het zeer belangrijk dat je je eigen wedstrijd loopt, dat je je eigen verhaal maakt, dat je je eigen identiteit ontwikkelt, hoe moeilijk dat ook is, hoe groot de prijs ook is die je er soms voor betaalt. Maar dat je vooral niet onderhandelt over wie je wil zijn of wie je bent. Ik heb het geluk gehad om op te groeien met een moeder zoals de mijne, die misschien niet kon lezen of schrijven, maar die nooit onderhandeld over wie ze wilde zijn, of wie ze was. Als je zo'n voorbeeld krijgt van kindsbeen af, dan durf je de prijs te betalen die nodig is.
De prijs betalen die nodig is. Ik hoorde die zin eerst tijdens het interview, maar hij viel me niet op. En dan hoorde ik hem tijdens het herbeluisteren en ik besefte hoe nonchalant deze zin werd uitgesproken. De prijs betalen die nog is. Wie als de ander wordt gezien, die moet maar twee keer zo hard werken, die moet shit over zich heen krijgen, en moet er maar tegen kunnen. Want dat is nu eenmaal de prijs betalen die nodig is.
...Dat is het leuke aan ouder worden. Als je dicht bij jezelf blijft, dat je voor jezelf heel goed weet wanneer je je achterstand hebt ingehaald, en dat heb ik nu toch al een paar jaar. Het heeft lang geduurd, rond mijn dertigste is het kantelmoment gekomen, toen had ik zo het gevoel dat ik niet meer in armoede leefde. Maar als ik achterom kijk en ik zie wat de prijs is die ik er ook psychisch en in termen van welzijn voor heb betaald, hoop ik oprecht dat de volgende generatie niet zo'n hoge prijs moet betalen. Want in alle eerlijkheid, het is een wonder dat ik hier ook zit. Het is een paar keer heel donker geweest in mijn hoofd en ik zit hier ook omdat er heel wat mensen rondom mij me hebben gesteund, bondgenoten waren en me er hebben doorheen gesleurd op de cruciale momenten.
