In het begin was de belangstelling voor Cerati groot, maar mettertijd heeft zijn vriendin een nieuw lief gevonden en werd zijn toestand een deel van de alledaagsheid.
Het omarmen van willekeur maakt mij een gelukkigere mens. De zoektocht naar de verborgen vorm aan de basis van de dissonantie fascineert mij. Precies omdat het over een onmogelijke zoektocht gaat, want meestal is de dissonantie van wat we realiteit noemen het gevolg van de complexe relatie tussen alle elementen van het universum, een relatie die bij gebrek aan betere verwoording “willekeur” heet. De omarming van willekeur is dus op een bepaalde manier het omarmen van de wereld in zijn hele complexiteit.
Willekeur kan, bij voorbeeld, een heel broze rode draad zijn.
Dit artikel wordt geschreven begin 2013 en als Venezolaan is op dit moment het mysterie rond de gezondheid van Hugo Chávez de meest relevante kronkel van de willekeur. Niet alleen leeft hij enkel nog lang genoeg om de macht door te geven aan zijn opvolgers maar ook net lang genoeg om niet verantwoordelijk te worden gesteld voor de financiële crisis (de munteenheid werd een maand voor zijn dood dramatisch gedevalueerd. Twee keer.) of de energiecrisis van het land (anderhalf maand na zijn dood wordt het hele elektriciteitsnetwerk van het land in “Noodtoestand” verklaard en bereikt de import van benzine een nieuwe record). Hij leeft ook in dubieuze en geheime conditie net kort genoeg om niet te beginnen vervelen. Sinds december 2012 heeft namelijk niemand hem horen spreken. Hij communiceerde, blijkbaar, enkel met zijn opvolgers, die garandeerden dat hij nog altijd de president was en dat hij uren aan de telefoon instructies zat te geven en dat hij allerlei beslissingen ondertekende. Dat maakte van huidige president Maduro een soort medium, een soort Mozes die terug uit de (Cubaanse) bergen kwam met de tien of meer geboden. Dat gaf Chávez ook een aura van geestelijke leider. In de naam van Chávez werden ministeries samengesteld zonder enig bewijs van zijn toestemming. En omdat de opvolgers de macht uitoefenden in zijn naam hebben ze zichzelf, door hem niet onbeperkt afwezig te verklaren, tot onbeperkte machthebbers verklaard. Venezuela heeft een sterke reputatie qua staatsgreepcreativiteit.
De willekeur heeft de revolutie gered, want had de situatie lang genoeg geduurd, dan kon dat beginnen vervelen, zoals het al is gebeurd met Argentijnse pop en rock idool Gustavo Cerati. Cerati was/is een muzikaal genie. Cerati, oprichter van Soda Stereo, is verantwoordelijk voor bijna alle Latijns Amerikaanse “anthems”. “De musica ligera”, “En la ciudad de la furia”, “Cuando pase el temblor” zijn maar een paar voorbeelden van de songs die door elke Zuid-Amerikaan van A tot Z worden gezongen, zonder fouten noch complicaties met het tempo. Cerati heeft in Venezuela een herseninfarct gehad na een optreden op 15 mei 2010 en sindsdien ligt hij in coma. In het begin was de belangstelling groot, maar mettertijd heeft zijn vriendin een nieuw lief gevonden en werd zijn toestand een deel van de alledaagsheid. Af en toe vraagt iemand zich af of hij nog leeft. En het antwoord is voorlopig nog ja.
Net zoals Chávez herinnerd zal worden als een grote strijder heeft Cerati geen tijd gehad om de decadentie te kennen en zal hij herinnerd worden als een genie. En een van de genialiteiten van Cerati was het feit dat hij een parel zoals “Waltz for Lumumba” van de Spencer Davis Group “geremixed” heeft en daar een nog betere stuk van heeft gemaakt, namelijk “Tabu” uit het album “Bocanada”.
“Tabu” begon als een soort breakbeat en dan werd het een soort jazz uit de diepste bocht van de “superbe” Orinoco. Ik had toen niet kunnen weten dat Tabu oorspronkelijk geschreven werd als “Waltz for Lumumba” en dus uit de diepste bocht van de Congostroom kwam. Ik wist toen niet eens wie Lumumba was of dat die gefolterd werd met Belgische medeplichtigheid omdat hij te ongemakkelijk was geworden voor de Belgische interesses in de ex-kolonie.
Dankzij de kronkels van de willekeur kwam ik dus begin 2013 terecht bij “Lumumba”, de film van Raoul Peck, een verrassend goeie film die de militante eenzijdigheid en de antikolonialistische aanklacht met kop en schouders overstijgt. En wat zou mijn verbazing groot zijn toen ik, net toen ik dankbaar was dat ik zulke brutaliteit nooit zou kennen, over de zaak Jonathan Jacob te horen kreeg. Toen ik vertegenwoordigers van de politie zomaar zou horen zeggen dat die beelden van een naakte man die brutaal wordt vermoord door een speciale eenheid van politieagenten geen gevolg waren van een fout of een exces. Dat die afschuwelijke beelden dus niet echt abnormaal waren. Dat mensen zo worden behandeld als ze TE ongemakkelijk worden voor onze samenleving.
Een paar maanden na de hysterie is het stof al gaan liggen, en is Procureur Dams, wiens rol in de zaak nog altijd onduidelijk is, een persoon die zomaar mensen uitnodigt om zich te interesseren in hun buren - niet om de broederschap tussen burgers te stimuleren maar om beroep te doen op hun wantrouwen - terug op kantoor, alsof er niks aan de hand was.
Maar soit, ik laat me niet te lang afleiden door de kronkels van de willekeur.
Want heel waarschijnlijk betekent dat allemaal gewoon niks.
