Label: Podcasts

Auteur Aya Sabi koos voor deze aflevering voor Year Of The Elephant, geschreven door de Marokkaanse auteur Leila Abouzeid. In een tijd waarin veel auteurs uit de Maghreb schreven in het Frans, koos Abouzeid er resoluut voor om in het Arabisch te schrijven, en niet in de taal van de voormalige kolonisator. Year Of The Elephant werd een postkoloniaal boek, waarin het hoofdpersonage niet alleen tegen de kolonisator moest strijden, maar ook tegen de patriarchale samenleving van Marokko.

Op 24 september organiseerde Kif Kif een panelgesprek rond “Etnische data in de strijd tegen discriminatie”. We vroegen vier experten om daarover met elkaar van gedachten te wisselen. Want meten is weten, ook in de strijd tegen racisme.

We cirkelden al een tijdje om elkaar heen, en nu hebben we eindelijk de tijd gevonden om een gesprek te hebben over haar favoriete boek: Aminata Demba mag dit tweede seizoen van This Is What I Read aftrappen. Ze bracht de mémoires mee van de Malinese schrijver Amadou Hampâté Bâ, in het Nederlands verschenen onder de titel Amkoullel - In het voetspoor van de vertellers.

Hoewel het onderwerp ‘religie’ de gemoederen geregeld verhit, wordt ‘oosterse spiritualiteit’ over het algemeen als iets positief gezien. Vooral het boeddhisme en moderne uitlopers daarvan zoals mindfulness zijn bijzonder populair. Maar hoe onschuldig ook, de alomtegenwoordigheid van Boeddha’s in wellness centra en kleurrijke oosterse wijsheden op Instagram, verraden uiteindelijk een behoorlijk koloniale bril op religie. Om wat beter na te gaan hoe dat precies zit, ging ik in gesprek met Paul Van der Velde.

Het thema ‘identiteit’ beheerst de laatste jaren een groot deel van onze maatschappelijke debatten. Invloedrijke politici schrijven er boeken over, psychologen geven er lezingen over en het dient als een verklaring voor tal van maatschappelijke wrijvingen. Maar hoe bruikbaar is die term eigenlijk? Biedt het concept ons werkelijk een heldere kijk op de samenleving of weerhoudt de focus op identiteit er ons juist van om socio-economische problemen op te lossen? Om die vragen te bespreken klopte ik aan bij Sinan Çankaya.

Het laatste deel van onze driedelige reeks over geld. In het eerste deel gingen we uitgebreid in op de manier waarop geld gecreëerd wordt door banken en hoe het zich in de samenleving verspreidt. In het tweede deel bespraken we hoe de eurocrisis voor structurele achterstelling zorgde, hoe de veroorzakers van de crisis daar nog extra profijt uit haalden, hoe financieel beleid soms ook racistisch kan zijn en hoe dat alles in tijden van corona sterk dreigt toe te nemen als we de financiële sector niet democratiseren.

De impact van corona op onze economie is groot. Het is dus van groot belang dat we ervoor zorgen dat de kloof tussen arm en rijk niet vergroot. Uit de geschiedenis blijkt immers maar al te duidelijk dat dergelijke crisissen dikwijls voor structurele achterstelling zorgen. Sommigen halen er profijt uit, terwijl anderen in steeds hogere schulden terecht komen en reeds geviseerde minderheden tot zondebokken worden gemaakt.

De coronacrisis gaat zakken vol geld kosten. Zoveel is duidelijk. Het lijkt dan ook dringend tijd om diepgaander te reflecteren over geld. Want sommige beleidsmakers doen het uitschijnen alsof het evident is dat de overheid zal moeten besparen en dat alle belastingbetalers een bijdrage zullen moeten leveren. Maar werkelijk evident is dat helemaal niet.

Marieke Dermul en Filip Tielens trokken in juni 2019 naar New York. Daar vond toen de grootste Pride ooit plaats, 50 jaar na de Stonewall-rellen die de start betekenden voor de wereldwijde regenboogbeweging. Gewapend met een camera en een gezonde dosis interesse, maakten ze een documentaire die verschillende stemmen aan het woord laat over zowel het verleden, het heden als de toekomst van de Prides. Zijn ze loutere bling-bling parades geworden, of dragen ze nog steeds maatschappijkritisch protest te zijn?

Wie de hedendaagse politiek van nabij volgt, krijgt soms het gevoel in een soort spiegelpaleis te leven. De beeldvorming lijkt vaak reëler dan de realiteit. Politiek wordt immers niet zozeer bepaald door de concrete zorgen van mensen en wel door mediadebatten die politiek voorstellen alsof het sportwedstrijden zijn: twee kampen worden tegenover elkaar losgelaten om vervolgens te zien hoeveel punten ze scoren bij het publiek. Maar wie er ook ‘wint’, zelden wordt er iets gedaan aan de werkelijke noden van de burgers.