Al fatiha en dadels met melk

Dadels en melk

In het dagelijkse leven ben ik fotografe. Van Marokkaanse bruiloften vooral en ik zie bijna wekelijks hoe de liefde bezegeld wordt met dadels en melk. Dadels en melk zijn zo’n beetje de rode draad door mijn leven en dus ook doorheen de ramadan. Elke avond verbreek ik de vasten met een dadel en een piepklein glaasje melk.

Afgelopen zaterdag deed ik dat tijdens een openluchtiftar op het Laar. Een iftar is de eerste maaltijd die je eet nadat de zon is ondergegaan. Normaal gezien gebeurt dat in familiekring of knus met een paar vriendinnen. Maar Antwerpen is de stad met de meeste nationaliteiten per vierkante meter en al willen vele Antwerpenaren iedereen met elkaar verbinden, anderen hebben een zacht duwtje nodig. Onbekend maakt immers onbemind.

Dat is de kracht van Antwerpen. om van alles wat hier is het beste te nemen en daar een soort van nieuwe subcultuur van te maken. Eentje die gewoon 'Antwerps' heet, want we voelen ons allemaal in de eerste plaats Antwerp. Waar we vandaan komen is in het dagdagelijkse niet altijd van groot belang. We zijn nu hier en dat is al wat telt. We leven gewoon ons leven. Dat is het Antwerpen waar ik zo ongelooflijk trots op ben. 

Nieuwe vrienden en oude bekenden

De lange gedekte tafels waren halfvol. Dadels en melk, harira, lam met pruimen en chabbakia met muntthee. De mooie mensen die een Seefbier dronken op het overvolle terras van bar Bakeliet vormden samen met de prachtige kerk het decor voor de iftar. 

Terwijl mijn jongens nieuwe vrienden maakten, zag ik oude bekenden. Mijn complimenten aan de organisatie Al Ikram en aan alle mensen die hebben meegewerkt.

Een hoop telefoonnummers rijker gingen we om 23:30 naar huis en zette ik mijn wekker op 03:00 's nachts.

Iftars op de meest bijzondere plekken met de meest bijzondere samenstellingen van gezelschap. Ik heb er al veel over geschreven en zal dat blijven doen.

Ooit was ik op een iftar in en rond de Tempelmarkt op de Luchtbal. Hoewel de opkomst niet groot was vanwege het slechte weer had ik een geweldige avond. Ali van ‘Naimi’s Easy Kitchen’ had 25 liter harira gemaakt. Er was muziek, veel muziek. Er was ook regen, veel regen. Met Ali en de muzikanten belandde ik in de berbertent waar we tot middernacht trommelden en zongen, over Allah maar ook over elkaar. Mijn camera was ik even kwijt en als ik daarna thuis kwam stonden er verrassende beelden op vanuit een standpunt die ik zelf nooit zou gekozen hebben. Iemand die het leven vanuit een ander standpunt bekijkt dan ik. Misschien is dat wel de bedoeling wel van deze heilige maand, beseffen dat we het allemaal vanuit een ander standpunt bekijken en dat het niet meer is dan dat.

Tijd op rolschaatsen

Ik sta versteld van de hoeveelheid tijd die ik per dag kwijt ben aan eten en drinken, aan het bereiden daarvan, aan boodschappen doen. En niet te vergeten: de tijd die ik bezig ben met het nadenken over wat ik zal eten of met wie ik waar ergens wat zal gaan drinken.

En die tijd houd ik nu over. 

Op een gemiddelde zondagmiddag drink ik een koffietje met een vriendin maar het is nu geen gemiddelde zondagmiddag. Salima en ik zijn in een park omdat we het idee hadden een ramadanshoot te doen. Dan zijn we toch samen, kunnen we gezellig bijkletsen en maken we iets waar andere mensen hopelijk ook blij van worden. Ik denk niet dat ik ooit zo hard met haar gelachen heb terwijl ze door het park sjouwt op hoge hakken met al haar accessoires en haar dochtertje die half tegen haar zin onze assistent is… op rolschaatsen.

Al fatiha

De Muslim Pro app op mijn gsm geeft precies aan wanneer het tijd is om te gaan bidden. De qibla (gebedsrichting) geeft hij ook aan en zelfs de quran staat er in – compleet met vertaling in het Nederlands. Gelukkig maar dat ik dus wat tijd overhoud want 5x per dag is het zover. Op de meest ondoenbare tijdstippen, maar ik doe het toch. 

Je start het gebed steeds met sura ‘Al Fatiha’ wat je zou kunnen vergelijken met het ‘Onze Vader’. Daarna kies je nog een andere sura en je begrijpt dat ik de eerste jaren de kortste nam maar tegenwoordig kies ik er eentje die past bij het moment. Vaak moet ik dan de quran erbij houden. Dat gaat niet zo vlot als ik zou willen maar ik maak altijd af waar ik aan begin. 

Ik ben de nomade van de ramadan en ik bid elke dag tot Allah en met Allah bedoel ik Chi, Deva, God, de zon en de maan en alle levende wezens en nog zoveel meer en nu klopt het voor mij en daarom gaat het bidden nu beter en zelfs met overtuiging. Een beetje zoals mediteren. Daar moest ik ook ooit een tijdje inkomen, later ging het vanzelf en nu kan ik niet meer zonder.

Am(i)en
Namasté