En al helemaal onder de radar : de Europese sancties tegen Syrië, van kracht sinds 11 maart 2011, treffen de hele Syrische bevolking, de meest kwetsbaren eerst. Wat betekent dat, bijvoorbeeld, voor hun recht op gezondheid?
Er wordt duchtig mist gespoten over Syrië. « Assad wil chemische wapens inzetten » (waar hebben we dat nog gehoord?). « Assad zoekt asiel op Cuba, in Ecuador, in Venezuela ». De geruchtenmolen draait op volle toeren, de echte vragen verdwijnen uit beeld. Missie geslaagd voor de PR-jongens in dienst van London, Parijs en Washington.
Want al dat gespin over Syrië leidt de aandacht van onze journalisten (en dus van het publiek) af van die andere kwesties, zoals daar zijn:
• De toenemende militaire omsingeling van Syrië
• Het onfrisse karakter van de door het Westen omarmde oppositie (de SNC)
• De gevolgen van anderhalf jaar Europese sancties op de gezondheid van de Syrische bevolking
• ...
Onze vrienden in de oppositie
Eerst en vooral de kwestie van de democratie. « De dictator moet weg, » zeggen onze regeringen, dus stomen ze alvast even de nieuwe machthebbers voor Syrië klaar (die kwestie is ten slotte veel te belangrijk om over te laten aan het Syrische volk).
Made in Qatar in november 2012, werd de Syrische Nationale Coalitie, kortweg SNC, ogenblikkelijk door Frankrijk, Groot-Brittanië, Spanje en de petro-monarchieën in de Golf erkend als « enige legitieme vertegenwoordiger van het Syrische volk ».
Wie zijn die mannen in die Syrische Nationale Coalitie ? Het blijft wachten tot iemand zorgvuldig zijn huiswerk maakt over de nieuwe club, zoals Charlie Skelton dat in The Guardian gedaan heeft met de vorige groep uitverkoren opposanten, die van de Syrische Nationale Raad. Het profiel was vernietigend : een bende gewetenloze handlangers van het imperialisme, om het beleefd uit te drukken.
Zou de nieuwe SNC beter zijn dan het vorige clubje? De eerste aanwijzingen zijn alvast niet veelbelovend.
Laten we dicht bij huis beginnen, in Parijs. Daar zit Monzer Makhouf, de 'ambassadeur' van de SNC in Frankrijk. Hij riep zondag onomwonden op tot een Westerse militaire interventie. Hij is een academicus, wordt benadrukt. En hij is een alawiet (dat wil zeggen : hij behoort tot dezelfde, lange tijd verdrukte religieuze minderheid als president Assad).
Als alibi-alawiet moet hij wellicht het inclusieve, pluralistische karakter van het door de Moslimbroeders gedomineerde SNC symboliseren. Zijn religieuze achtergrond wordt in elk geval veelvuldig in de verf gezet in de media. Naar zijn professionele achtergrond daarentegen... moet je zelf op zoek.
Ik vond een spoor op de website van de NV Marmot Passive Monitoring Technologies. Blijkt dat onze alawitische academicus, professor sedimentologie om precies te zijn, de zaak van de democratie ook dient als lid van de adviesraad van dit Zwitserse bedrijf, dat gespecialiseerd is in « hydrocarbon detection and oil field monitoring ». Over Makhouf staat er te lezen: « He is a correspondent of CNBC Middle East and has excellent connections to the oil industry in Russia, North Africa and the Middle East. » Lees hier. Een echte meerwaarde voor de NV Marmot dus, maar ook voor het Syrische volk ?
Maar genoeg, dit graafwerk is niet mijn job. Ik vertrouw erop dat onze professionele journalisten, die waakhonden van de democratie, de leden van de SNC met de nodige zorg onder de loep zullen nemen. Liefst vandaag (letterlijk) want morgen dinsdag 11 december strijken ze neer in het Europees Parlement in Straatsburg « om de aarzelende landen over de streep te trekken ».
Van Partriot-raketten, de USS Eisenhower en 'jihadtoerisme'
Sinds enkele dagen ligt voor de Syrische kust de USS Eisenhower, een Amerikaans vliegdekschip met 8.000 soldaten en het nodige speelgoed. Check hier.
Het is geen groot nieuws in de Belgische pers.
Net zomin trouwens als het internationale 'jihadtoerisme' dat via Turkije, met instemming van de AKP-regering, Syrië als bestemming heeft. Als je de Turkse bevolking uit de grensstreek (1), die hiervoor een hoge prijs betaalt, of de Turkse vredesbeweging (2) niet gelooft, kan je altijd nog de New York Times raadplegen.
Tegelijkertijd, en dat hebben onze media wél gemeld, installeert het Westerse militaire bondgenootschap NAVO, met groen licht van België, een lading Patriot-raketten aan de Turks-Syrische grens - ter « verdediging » van onze NAVO-bondgenoot Turkije. Daar horen 1200 soldaten bij, om dat defensieve rakettenschild te besturen.
Defensief? Met de USS Eisenhower en de Turkse rol in het Syrische drama in ons achterhoofd, komen die Patriot-raketten natuurlijk in een ander licht te staan. In de Turks-Syrische relatie is Syrië het slachtoffer, Turkije de agressor – niet omgekeerd. En met zo'n Amerikaans vliegdekschip voor de deur... « Any strategist knows that a shield accompanied by a sword is also an offensive weapon, » schreef Diana Johnstone ooit.
De prijs van de Westerse sancties
En al helemaal onder de radar : de Europese sancties tegen Syrië, van kracht sinds 11 maart 2011, treffen de hele Syrische bevolking, de meest kwetsbaren eerst. Wat betekent dat, bijvoorbeeld, voor hun recht op gezondheid?
Dat kan je nalezen in de medische vaktijdschriften The Lancet, Social Medicine of hier. Wanneer krijgen we in onze kranten eindelijk de schrijnende human-interest verhalen die daarover voor het rapen liggen?
----
We zullen het voorlopig hierbij laten. Bovenstaande info kan de lezer helpen om met een kritische blik naar het nieuws over Syrië te kijken. Hopelijk kan het ook een hulp zijn voor de journalisten onder ons.
Misschien maken de massamedia zich dan na Kosovo, Somalië, Afghanistan, Irak en Libië niet nóg eens schuldig aan blinde medeplichtigheid aan een 'humanitaire' militaire interventie?
Wie weet.
(1) Zie: Wat heb ik geleerd aan de Turks-Syrische grens?
(2) Zie: Oorlog met Syrië: wat zegt de Turkse vredesbeweging?
