Dat Katholieke scholen beter zijn dan stadscholen is een redenering die ik absoluut weiger te volgen.
Het is maandag. Ik wandel rond einde schooltijd de school van mijn dochter binnen. Naast mij loopt een jonge, hippe vrouw waarvan ik vermoed dat ze Marokkaanse roots heeft. Haar kleine schattige dochtertje (van een jaar of 3) huppelt naast haar in een schortje dat doet vermoeden dat ze op een elitaire onderwijsinstelling zit. “Dag mevrouw”, spreekt een juf haar aan. De mama is een bekende op school en zo te zien ook geliefd. “Komt de zus niet naar onze school?”. “Nee”, antwoordt de hippe dame, “en onze *Ayman binnenkort ook niet.” De jonge mama klonk zeer bewust en overtuigd in het geven van haar antwoord. Je hoort ook een zekere fierheid en trots dat haar kinderen binnenkort niet meer in het Stedelijk Onderwijs school zullen lopen maar in de andere ‘betere’ school. Mijn broers, zussen en al wie mij kent zullen dit beamen: ik heb een ongeziene drang naar informatieopslorping. Noem het nieuwsgierigheid, maar in het kwadraat. Ik moet en zal dus uitzoeken welke school beter is dan de school van mijn dochter.
Ayman komt op hetzelfde moment het nabewakingsklasje uit als mijn dochtertje. Zijn zus huppelt rond hem en mijn oog valt op het embleem van de school dat op haar schortje geborduurd staat. Een bekende Antwerpse katholieke school. Een school die zich graag profileert als eliteschool. Menig Antwerpenaar in mijn kennissenkring vindt de school van hoog niveau. “Ze geven daar elke dag huiswerk”, “ze dragen uniform”, “kinderen worden streng aangepakt”, “kinderen komen niet vuil naar huis”, maar ook: “Katholieke scholen zijn beter dan stadscholen”. Pardon? Zeg dat nog eens? Ik betrap me er dikwijls op dat deze argumentatie wat met me doet. Het prikkelt dat deel van mijn grijze massa, waardoor ik even de kluts kwijt raak. Of noem het boosheid?
Dat bovenstaande argumenten gebruikt worden om een school te quoteren op niveau is niets nieuws. Dit zijn slechts enkele maatstaven die door vele ouders gehanteerd worden om een school te bestempelen als school van een hoog niveau. Ouders willen immers dat hun kind in de beste school zit, die de best mogelijke voorbereiding op het latere leven geeft. Op zich een zeer goede evolutie bij onze Marokkaanse lotgenoten. Vroeger vonden de ouders van de eerste generatie, die meestal analfabeet waren, het nodig dat hun kinderen leerden lezen en schrijven. Dat er in het secundair onderwijs een onderscheid is tussen BSO, TSO en ASO, was voor hen onbekend. Geen enkele school voelde deze onwetendheid aan, laat staan dat ze een moment te organiseerden om deze ouders wegwijs te maken in het onderwijslandschap. De ouders werden wel heel graag gezien door het PMS, het vroegere CLB, om met een lach en een immense, nooit geziene vriendelijkheid hun zoon- of dochterlief door te verwijzen naar het beroepsonderwijs. Daar kon je naaien en koken… De (Marokkaanse) ouders van nu beseffen maar al te goed dat goede educatie ter voorbereiding van het secundair onderwijs en het latere leven al heel vroeg moet beginnen. Dus zoeken ze een school die “heel veel huiswerk geeft en streng is”. Een goede voorbereiding is toch immers het kind drillen op alle mogelijke manieren om er perfect functionerende volwassenen van te maken - die bovendien door hun studies sterker in hun schoenen moeten staan in deze kosmopolitische maatschappij, niet?
Zelf verlang ik ook naar het beste onderwijs voor mijn kinderen en reken ik mij tot de mama’s die het beste voor hun kinderen willen op vlak van onderwijs. Maar zijn bovenstaande argumenten wel dé argumenten om een lagere school als de beste te bestempelen? Wil ik wel een school met een strenge aanpak die dagelijks, inclusief schoolvakanties, huiswerk meegeeft met de kinderen?
Als voltijds werkende, studerende en nog-veel-meer mama, besef ik maar al te goed dat het volwassen leventje niet die onbezorgdheid, naïviteit, speelsheid en creativiteit van de kinderjaren herbergt. Het is een harde wereld in tijden van crisis waar planning en stressbestendig functioneren al is wat de klok slaat. En die klok kan je niet terugdraaien. Nee, ook niet om maar 1 dagje even je kind-zijn onbezonnen te herbeleven.
Laten we daarom het kind-zijn net stimuleren. Laat je kind gewoon kind zijn. Kind-zijn is zo’n mooie onbezorgde tijd die onvervangbaar is. Het idee om elke dag huiswerk mee te geven (inclusief schoolvakanties!!) mag van mij verticaal geklasseerd worden. Een onderzoek van de universiteit van Virginia bij 18.000 studenten toonde zelfs aan dat huiswerk geen enkele meerwaarde op cognitief vlak te bieden heeft. Begrijp me niet verkeerd, kinderen hebben af en toe huiswerk nodig, maar men mag er geen vastgeroest ideaal van maken om er dagelijks eentje te geven aan de leerlingen. Regelmatig genieten van het avondgebeuren zonder stress is puur genieten voor het kind maar ook voor de ouders.
Als voorstander van positief ouderschap vind ik zelfs dat scholen met een strenge aanpak niet thuishoren in deze veranderlijke maatschappij. Scholen waar kinderen inspraak hebben en waar belonen de overhand haalt in een positief school- en klasklimaat; voeg daar nog eens leerkrachten aan toe die fouten van de kinderen op een positieve manier integreren in het leerproces, dan bekom je het ideale recept voor een zorgeloze kindertijd. Dat is pas opvoedend onderwijs.
Ik heb eigenlijk nooit begrepen waarom ouders soms zo boos (lees: furieus) zijn wanneer ze hun kind ophalen van school en merken dat het vuil is. Wat zou het kind dan uitgespookt hebben? Ik onthoud jullie niet langer van het antwoord van dit aartsmoeilijk raadsel, maar dit kind heeft … gespeeld en plezier gemaakt! Op zo’n momenten denk ik enkel aan 1 ding: lang leve de wasmachine.
Dat Katholieke scholen beter zijn dan stadscholen is een redenering die ik absoluut weiger te volgen. De beste school is de school die het best bij je kind past. Katholiek, Stedelijk of een ander net. Dé beste school bestaat niet. Elke school is een topschool, zolang je kind er gelukkig is en de ouders op dezelfde golflengte zitten met de school van hun kind. Maar ik moet bekennen, ook ik heb een lichte voorkeur. Op levensbeschouwelijk en multicultureel vlak geniet Stedelijk Onderwijs mijn voorkeur. Ik heb nu eenmaal een zwak voor verschillende levensbeschouwingen en wil dit mijn kinderen ook meegeven. Een hele verrijking voor je kind en een mooie mindopener in deze diverse maatschappij. Zo wil ik mijn kinderen voorbereiden op ‘t Stad, de maatschappij en de wereld.
Tot slot, een kind is een kind. Veel ouders dromen van een ideaal kind dat flink luistert, dagelijks zijn hersenen pijnigt met al dat huiswerk, netjes en schoon door het leven gaat, niet teveel beweegt, braaf knikt en niet tegenspreekt. En dit allemaal zowel thuis als op school. Maar - en hier komt het grootste geheim, elk kind is een ideaal kind. Het is maar hoe jij als ouder je kind ziet en hoe jij jouw perceptie op je kind projecteert. Net datgene wat jouw kind uniek maakt moet gestimuleerd worden.
Kortom, kind zijn is eenmalig. Het is niet te nemen of te laten, maar eerder te geven of te ontnemen. Laat een kind gewoon kind zijn, het volwassen leven is al heftig genoeg.
En zeg nooit meer “katholieke scholen zijn beter”, want dat doet iets met mijn hersenmassa.
*Ayman is een fictieve naam.
Bron 1 : http://www.ad.nl/ad/nl/4561/Wetenschap/article/detail/3355578/2012/11/29/Geen-relatie-tussen-maken-huiswerk-en-hogere-cijfers.dhtml
Bron 2 : http://www.dailymail.co.uk/news/article-2239928/Is-homework-waste-time-Study-18-000-schoolchildren-finds-relationship-spending-time-work-home-better-grades.html
