Opbouw en improvisatie zijn de sleutelconcepten in dit sfeervolle ensemble jonge dertigers in T-shirts.
Bert Dockx kijkt het publiek niet aan. Hij is volledig geabsorbeerd door zijn muziek en zijn gitaar. Zijn silhouet wordt - samen met die van de bassist en de drummer - geprojecteerd op een witte doek. Elke beweging die hij maakt, veroorzaakt een rij van visuele echo’s die samensmelten tot abstracte vormen. Aan zijn voeten ligt een tapijt van effectenpedalen. Op een gegeven moment speelt hij een oude opname af op een dictafoon en gebruikt hij de pick-ups van zijn gitaar om het geluid te versterken. De klank is die van een oude, krakende radio.
Voor het einde van het culturele seizoen brengt Handelsbeurs in Gent twee trio’s op het podium: The Bad Plus bestaat al sinds 1989 en heeft al liefst 8 studioalbums uitgebracht, Dans Dans is opgericht in 2010 en is dus een recent fenomeen in het jazz kader.
De twee groepen worden samen geafficheerd omwille van het feit dat beiden avant-garde jazz maken met invloeden van rock en lichte muziek, hoewel ze beiden de zaak compleet anders aanpakken. Of het nu de oude generatie avant-garde jazz artiesten is of de nieuwe, of het gaat over Amerikaanse of Europese jazz: er zijn spannende ontwikkelingen aan het gebeuren in het genre.
The New
Voor Dans Dans dient een origineel muziekstuk als beginpunt waarrond geëxperimenteerd wordt. Artisten zoals Tom Waits, Robert Wyatt, David Bowie, Ennio Morricone, Charles Mingus, Ornette Coleman en Sun Ra worden gebruikt als inspiratie voor hun tweede album (I/II), dat onlangs is uitgebracht. Het optreden is een muzikale exploratie met sterke jazzinvloeden, maar klinkt niet als jazz - eerder als abstracte, gecultiveerde post rock of indie. Zelf noemen ze hun werk psychedelische garage jazz. De elektrische gitaar neemt hier de voorgrond, hoewel het duidelijk is dat Frederick Jacques (bas) en Steven Cassiers (drum) geen novicen zijn. De geluidseffecten vormen duidelijk een even belangrijk deel van de muziek als de ter plaatse geïmproviseerde visuals en de compositie zelf. Zo wordt er bijvoorbeeld een overgang tussen twee nummers gevuld met gefluit van de muzikanten of met vogelzang. Opbouw en improvisatie zijn de sleutelconcepten in dit sfeervolle ensemble jonge dertigers in T-shirts. Dans Dans is zeker een aanrader voor de vrienden van Tool en Steve Vai.
The Old
The Bad Plus kent ook iets van het mixen van oud en nieuw. Zo is één van hun bekendste covers een klassieke jazzopvoering van Nirvana’s ‘Smells like teen spirit’, maar dan à la piano bar. Verder hebben ze onder andere Blondie, Pink Floyd, Ornette Coleman, Neil Young, David Bowie, Black Sabbath en Queen gecoverd. Bij invloeden wordt ook Igor Stravinsky vermeld. Elke van de drie leden componeert voor het project en het is niet moeilijk om af te leiden van wie welk nummer is. De muzikanten hebben namelijk alle drie een eigen stijl. Ethan Iverson (piano) lijkt iets meer te leunen bij klassieke muziek, terwijl Reid Anderson (bas) zich richting klassieke Amerikaanse jazz, free jazz en avant garde lijkt te buigen.
Over het algemeen schrijven drummers graag meer ritmische nummers en Dave King(drums) is geen uitzondering. Het geheel vormt een elegante mengeling van jazzcomposities met invloeden van pop en klassieke muziek. Het trio heeft ook een onwaarschijnlijk gevoel voor esthetiek: de vleugelpiano en contrabas gecombineerd met zachte jazz geven het geheel een heel glamoureus gevoel. Het is duidelijk dat deze muzikanten al lang met elkaar samenwerken uit de manier waarop ze naadloos op elkaar improviseren op podium.
----
Laura Cedervall nam deel aan de workshop Kunstkritiek die Kif Kif organiseerde met freelancerecensent Wouter Hillaert. Meer lezen? Neem een kijkje in ons dossier CULT critics.
