[Recensie] Cécile leest als een hete zomerdag > Ish Ait Hamou

Ish Ait Hamou, de 28-jarige Vilvoordenaar met Marokkaanse roots, is bij het grote publiek vooral bekend als choreograaf en jurylid van So You Think You Can Dance. Naar eigen zeggen, schrijft hij van jongs af al verhalen. In 2014 debuteerde Ish met het boek Hard Hart. Net voor de zomer van 2015 kwam zijn tweede roman, Cécile uit.

Cécile leest als een hete zomerdag. De sfeer zit goed, vooral in het eerste deel dat zich afspeelt in een klein dorpje in het Zuiden van Marokko. Haarfijn wordt beschreven hoe de mensen er leven en hoe ze daarbij bijna volledig opgaan in het landschap en de natuur. Je krijgt als lezer zin om het jongetje Djibril, het elfjarige hoofdpersonage, te volgen tijdens zijn ochtendlijke wandelingen naar de waterbron. De relaties tussen de verschillende familieleden worden scherp en tegelijkertijd liefdevol uitgelegd. Ish weet waarover hij schrijft, dit eerste deel is het resultaat van een reis die hij maakte met zijn vader naar zijn geboortedorp in Marokko. Een dagboek en fotoverslag –met foto’s van Yves Ruth- kan je bekijken op de persoonlijke website van de auteur.

Jammer genoeg kon Ish die sfeer niet vasthouden. Nadat het hoofdpersonage-per abuis- terechtkomt op een vrachtschip dat naar Europa vaart, verliest het verhaal zijn geloofwaardigheid. De schrijver brengt plots heel veel verschillende thema’s en problematieken binnen: vluchtelingen, prostitutie, verslaving, uitbuiting,… . Ik begrijp wel waarom hij dit doet; de auteur wil een boodschap brengen maar dit vloekt met de sprookjesachtige toon waarin hij schrijft. Op die manier verlies je als lezer contact met het hoofdpersonage en de verhaallijn, er wordt een afstand gecreëerd en dit komt nooit meer helemaal goed. Hoewel, als Djibril op het einde terugkeert naar zijn geboortedorp, voelen we weer iets van de warmte van het begin van het verhaal.

Met Cécile toont Ish Ait Hamou dat hij heel wat in zijn mars heeft. De roman blinkt uit in treffende beschrijvingen en wonderlijke sfeerschepping. Als lezer raak je echt bevriend met het sympathieke hoofdpersonage, Djibril. Jammer van de verhaallijn die alle kanten opgaat. Ish is iets te gretig als schrijver, hij wil teveel vertellen en dat kunnen we hem eigenlijk niet kwalijk nemen.