Beste Mevrouw Homans, een tijdje geleden overkwam me iets zeer onaangenaams. Ik had nooit gedacht dat een leuke dag met mijn lieve vader zo verschrikkelijk zou eindigen…
Er zijn kinderen van andere afkomst die opgroeien om enorm succesvol te worden in Vlaanderen, desondanks racisme, niet omdat er geen racisme bestaat. Soms leren deze mensen om hun roots te verbergen, soms zijn ze gemotiveerd om zichzelf te bewijzen aan de maatschappij die hen lijkt af te wijzen.
Eén september 1999. Ik ben een meisje van 12 jaar en ik kom uit een Scandinavisch land. Ik kan op mijn eerste schooldag van het 6de leerjaar één zin in het Nederlands: ik heet Ida.
De naam 'Güler Turan' klonk niet zo goed in de oren van het makelaarskantoor waar ik enkele weken geleden aanklopte. Het klonk nog minder goed in de oren van de eigenaar van het appartement waar mijn oog op viel.
Een gesprek met Enis Odaci, voorzitter van Stichting Humanislam in Nederland, naar aanleiding van het aankomende 'Beraad van Huissen' waar jonge moslims en niet-moslims het moslimdebat zullen evalueren en nieuwe impulsen geven.
Navid, sinds 2009, toen ik je leerde kennen als jongen van 17 tot op vandaag, was jarig zijn niet iets waar je naar uitkeek. Je had schrik voor de gevolgen van je statuut op je 18de verjaardag. Toen bleef het stil…
Ik las een artikel waarin Vincent Kompany werd opgevoerd als een held. Hij groeide als Brussels ketje op en kreeg het etiket allochtoon opgeplakt tot op de dag dat zijn voetbaltalent werd ontdekt. Vanaf nu is deze jonge man de held van de natie die België naar het WK in Brazilië zal brengen.
Er broeit wat in de stad. In de marges van het sociaal beleid ontstaan in steden sinds de late jaren 1970 allerlei kleine, lokale projecten waar organisaties uit het middenveld, sociale ondernemers en lokale overheden experimenteren met nieuwe manieren om armoede en ongelijkheid te bestrijden.