Auteur: Jonas Slaats

Het leek een erg onschuldig bericht in de marge van het nieuws. Je kon je zelfs afvragen waarom het überhaupt in het nieuws verscheen: Jeff Zucker, het hoofd van CNN, stapt op nadat uitkwam dat hij jarenlang een relatie had met een collega. Vermoedelijk heeft de gemiddelde Vlaming nog nooit van Jeff Zucker gehoord, laat staan dat hij het belangrijk vindt welke romantische relaties Zucker erop nahield.

Al vele jaren houdt het thema 'radicalisering' onze beleidsmakers in de ban. Van links tot rechts werd daarom ook gepleit voor allerhande 'deradicaliseringsprogramma’s'. Ondertussen doet onderzoek echter uitschijnen dat die programma’s niet altijd even efficiënt zijn – en soms zelfs contraproductief. Door de wijze waarop het debat in de media wordt gevoerd, is er daarenboven weinig ruimte voor een genuanceerd debat over het thema.

Het woord ‘slavernij’ klinkt in de oren van velen als iets van het verleden. Of we verbinden het louter met contexten zoals oorlog. Maar niets is minder waar. Slavernij is niet louter historisch en het is jammer genoeg ook niet zo ver weg als we denken. Vandaag zijn er zelfs meer tot slaaf gemaakte mensen op de wereld dan tijdens het Romeinse Rijk of op het hoogtepunt van de trans-Atlantische slavenhandel.

Abdal Hakim Murad is één van de belangrijkste hedendaagse islamitische geleerden. Jonas Slaats ging met hem in gesprek rond zijn jongste boek: Traveling Home: essays on Islam in Europe. Omwille van de recente gebeurtenissen blijkt dat gesprek ook uiterst actueel.

Hoewel het onderwerp ‘religie’ de gemoederen geregeld verhit, wordt ‘oosterse spiritualiteit’ over het algemeen als iets positief gezien. Vooral het boeddhisme en moderne uitlopers daarvan zoals mindfulness zijn bijzonder populair. Maar hoe onschuldig ook, de alomtegenwoordigheid van Boeddha’s in wellness centra en kleurrijke oosterse wijsheden op Instagram, verraden uiteindelijk een behoorlijk koloniale bril op religie. Om wat beter na te gaan hoe dat precies zit, ging ik in gesprek met Paul Van der Velde.

Het thema ‘identiteit’ beheerst de laatste jaren een groot deel van onze maatschappelijke debatten. Invloedrijke politici schrijven er boeken over, psychologen geven er lezingen over en het dient als een verklaring voor tal van maatschappelijke wrijvingen. Maar hoe bruikbaar is die term eigenlijk? Biedt het concept ons werkelijk een heldere kijk op de samenleving of weerhoudt de focus op identiteit er ons juist van om socio-economische problemen op te lossen? Om die vragen te bespreken klopte ik aan bij Sinan Çankaya.

Het laatste deel van onze driedelige reeks over geld. In het eerste deel gingen we uitgebreid in op de manier waarop geld gecreëerd wordt door banken en hoe het zich in de samenleving verspreidt. In het tweede deel bespraken we hoe de eurocrisis voor structurele achterstelling zorgde, hoe de veroorzakers van de crisis daar nog extra profijt uit haalden, hoe financieel beleid soms ook racistisch kan zijn en hoe dat alles in tijden van corona sterk dreigt toe te nemen als we de financiële sector niet democratiseren.

De impact van corona op onze economie is groot. Het is dus van groot belang dat we ervoor zorgen dat de kloof tussen arm en rijk niet vergroot. Uit de geschiedenis blijkt immers maar al te duidelijk dat dergelijke crisissen dikwijls voor structurele achterstelling zorgen. Sommigen halen er profijt uit, terwijl anderen in steeds hogere schulden terecht komen en reeds geviseerde minderheden tot zondebokken worden gemaakt.

De coronacrisis gaat zakken vol geld kosten. Zoveel is duidelijk. Het lijkt dan ook dringend tijd om diepgaander te reflecteren over geld. Want sommige beleidsmakers doen het uitschijnen alsof het evident is dat de overheid zal moeten besparen en dat alle belastingbetalers een bijdrage zullen moeten leveren. Maar werkelijk evident is dat helemaal niet.

Marieke Dermul en Filip Tielens trokken in juni 2019 naar New York. Daar vond toen de grootste Pride ooit plaats, 50 jaar na de Stonewall-rellen die de start betekenden voor de wereldwijde regenboogbeweging. Gewapend met een camera en een gezonde dosis interesse, maakten ze een documentaire die verschillende stemmen aan het woord laat over zowel het verleden, het heden als de toekomst van de Prides. Zijn ze loutere bling-bling parades geworden, of dragen ze nog steeds maatschappijkritisch protest te zijn?