Duinkerke, maandag 5 april - Zie je die foto van een beek met enkele lege bidons in de graskant. Sluikstorting denk je? Dan kijk je nog een keer. Er is een brug gemaakt van boomstammen. Want hier halen (sommige) mensen op de vlucht bij gebrek aan een alternatief water uit de beek om te gebruiken in hun kamp. Het enige 'officiële' waterpunt is, van hieruit, quasi onbereikbaar. Dat 'officiële' waterpunt ligt namelijk op de plek waar vrijdag - voor de zoveelste keer - tenten en andere spullen vernietigd werden door de politie, met de boodschap: jullie moeten hier weg. Een aantal mensen keerde toch terug, want waar moeten ze anders heen? Anderen stapten op de bus om een aantal dagen uit te rusten of zochten een nieuwe plek. Wat ze ook doen, ze voelen zich opgejaagd. Ze mogen er niet zijn, maar ze kunnen niet verdwijnen.
We gaan op de valreep naar Auchan om - zoveel als onze auto's mogen dragen - water te kopen.
Het verdelen van de spullen verloopt zoals het weer: zeer gevarieerd. Soms rustig en geanimeerd, soms vol frustratie en onbegrip. Gelukkig staan er altijd mensen klaar om ons te helpen. Met een vertaling of een sussend woord of met extra uitleg over hoe we werken. Met een drankje en een maaltijd.
De zon schijnt en het sneeuwt. Er is muziek. Er wordt gevoetbald en gedamd. Gekeuveld. Even die loodzware rugzak die ieder hier met zich meedraagt vergeten. Rond het kampvuur horen we de persoonlijke verhalen.
Dit zijn mensen, geen nummers uit statistieken die we zo weer vergeten zijn. Ik weet het, jij ook. Hoe kunnen we zorgen dat het beleid hen opnieuw als mensen ziet? #Safepassage please.
Over de auteur:
Saar Depuydt trekt elke maand naar de geïmproviseerde vluchtelingenkampen vlakbij Duinkerke. Wil je haar en anderen die zich inzetten voor mensen op de vlucht, ondersteuning bieden? Kijk dan eens op haar facebookprofiel wat je kan doen om te helpen.
