Duinkerke, 20 t/m 30 april – Het volledige kamp is verplaatst: meer uit het zicht, meer afgelegen. Er leven op dit moment waarschijnlijk tussen de 300 en 400 mensen in het kamp. Misschien meer, zeker niet minder. Mannen, vrouwen, kinderen. Elke dag wagen mensen de oversteek naar het Verenigd Koninkrijk. Elke dag arriveren nieuwe mensen. Het is een komen en gaan.
De gemeente plaatste vuilnisbakken en leverde hout. De gemeente Duinkerke komt ook haar andere beloftes na: twee extra waterpunten en drie oplaadpunten voor elektriciteit. Het oude waterpunt lag buiten het kamp. Zeer onpraktisch. Mensen sleurden met bidons in winkelkarretjes over de hobbelige, onverharde weg. Eén punt voor zo’n 300 tot 400 mensen. Maar nu zijn dus twee extra waterpunten. Natuurlijk, deze water- en oplaadpunten zijn een verbetering voor de mensen. Ontegensprekelijk. En toch: dit voelt zo absurd. Dit is de legalisering van een onmenselijke situatie, legalisering van de schending van de mensenrechten. In plaats van gepaste opvang en #safepassage faciliteert het beleid een kamp in een bos. In tenten, met de hulp van vrijwilligers.
Powerbanks
Elektriciteit is er nu niet. Gsm’s en powerbanks kunnen enkel opgeladen worden via generatoren en diensten van organisaties en vrijwilligers, die dagelijks aanwezig zijn. Een powerbank lijkt pure luxe maar is zo belangrijk wanneer je in een bos zonder elektriciteit overleeft. Hoe lang gaat de batterij van jouw GSM mee?
Dit is de legalisering van een onmenselijke situatie, legalisering van de schending van de mensenrechten. In plaats van gepaste opvang en #safepassage faciliteert het beleid een kamp in een bos. In tenten, met de hulp van vrijwilligers.
Mensen weten dat ze bij mij een powerbank kunnen aanvragen. Zij sturen mij een berichtje via messenger of whatsapp met hun naam en IMEI-code van hun telefoon. Ze komen dan op de lijst en krijgen een bericht wanneer ze hun powerbank af kunnen halen. De hele week krijg ik voortdurend de vraag: wanneer verdeel je ze? Vrijdag! Mensen die hun powerbank tijdens het proberen verloren of bij wie de powerbank in het water belandde, moet ik teleurstellen. Het is één powerbank per persoon. De gemeente belooft nu ook oplaadplekken. Hoe en hoeveel is een raadsel.
Naast de vragen voor een powerbank krijg ik steeds meer andere hulpvragen via messenger en whatsapp. Vraag naar voedselpakketten met eieren, olie en koeken. Mensen die net zijn gearriveerd en op zoek zijn naar een deken, een slaapzak en een tent. Mensen die kleren zoeken omdat ze bij een poging tot oversteken naar het Verenigd Koninkrijk in het water belandden.
Onze steun is ontoereikend
Een vriend deed vandaag nog een poging en werd opgepakt werd door de politie. We hebben nog niets van hem gehoord. Mogelijk zit hij nog steeds vast. Een andere vriend die probeerde vandaag drie keer en kwam terug naar het kamp om even later voor een vierde poging te vertrekken. Ook van hem nog geen nieuws. Andere vrienden probeerden afgelopen nacht en zijn nu terug in het kamp of werden opgepakt. Moesten uren wachten in de kou, omsingeld door politie om dan uiteindelijk in een bus afgevoerd te worden. Bestemming onbekend. Ook andere mensen wagen op dit moment hun levens in een poging tot een toekomst in het VK. Als politici persoonlijk mensen kenden die in bootjes of in vrachtwagens de oversteek wagen, zou het beleid dan ook zo hardvochtig zijn?
Zoveel als mogelijk probeer ik te helpen. Dat is niet altijd mogelijk en dat is pijnlijk. Het steekt dat onze middelen steeds opnieuw ontoereikend zijn. Dat we niet volledig kunnen opvangen waar het beleid faalt. En het beleid faalt zo gigantisch. Niet alleen in Duinkerke. Overal in Europa. De verhalen die ik niet kan vertellen – te persoonlijk en in vertrouwen – zijn schrijnend en huiveringwekkend. Hoe kunnen we zo spelen met mensenlevens? Ik begrijp het niet.
Elke dag staan vrienden op de vlucht klaar om te helpen met het verdelen van spullen, om te vertalen. En om, tijdens de Ramadan, samen (ik vast zelf ook) de vasten te breken. Het zijn wondermooie momenten, in die doffe ellende.
Over de auteur:
Saar Depuydt trekt elke maand naar de geïmproviseerde vluchtelingenkampen vlakbij Duinkerke. Wil je haar en anderen die zich inzetten voor mensen op de vlucht, ondersteuning bieden? Kijk dan eens op haar facebookprofiel wat je kan doen om te helpen.
