Eindeloze uitzichtloosheid in de Duinkerkse kampen: "Verboden te helpen"

We spreken af achter de Auchan. 

Ik ben nog niet uitgestapt als een groep mensen zich rond mijn auto verzamelt en zegt: "Je moet hier weg, ook hier zal de security jullie verjagen." Nog verder dus. Weg van de mensen op de vlucht. Hoe zullen mensen ons dan vinden? 
 
Omdat we ver en uit het zicht staan, verloopt de verdeling zeer geleidelijk en relatief rustig. Verschillende mensen komen vertellen dat A., een van de mensen in Duinkerke die mij tot vorige week hielp, over is. Ze bieden hun hulp aan, ik aanvaard die dankbaar. Ondertussen aan de lopende band berichten: "Je ging komen?", "Waar ben je?"
 
Ook deze week kwam de politie langs in Duinkerke en dwong de mensen nog dieper het bos in. Tenten staan kris kras door en vooral heel dicht op elkaar. Het beetje privacy dat er nog was door wat verspreid te leven, is volledig weg. Het kon dus nog onmenselijker.

Bij de thee heel wat verhalen. Opgepakt door de politie en in elkaar geslagen. Opgepakt door de politie, verhoord, vrijgelaten, maar gsm niet terug gekregen. Mislukte pogingen. Zo veel onrecht. Gelatenheid. 
 
Het valt op hoeveel mensen zijn bijgekomen. De ene groep ging van 22 naar 45, een andere groep van 8 naar 18. Een grote vraag naar dekens. Voedsel. Powerbanks. Het stopt voorlopig niet.
 
Afsluiten doen we bij K. en zijn vrienden. We worden ontvangen als koninginnen. Thee en diner. Hij zit hier al enkele maanden. Zijn vrouw en kinderen wachten aan de grenzen van Europa tot hij een veilige plek gevonden heeft. Zijn vrienden zijn nieuw in het kamp. Hun verhalen laten bij mij een sterke indruk na. 
 
Ik val keihard in herhaling, maar #SafePassage is zo broodnodig. Het is een schande wat we toestaan in Duinkerke en bredere zin in Europa. Het beleid is ijskoud. Het is de warmte van de mensen op de vlucht en de steun van jullie die ons helpen om door te doen. Allemaal mensen.