Labels: film en recensie

Liyana, een documentaire van Aaron en Amanda Kopp, mengt animatiefilm met de getuigenissen van kinderen uit een weeshuis in Swaziland. Openhartige gesprekken, mooie beelden, maar helaas ook een bevestiging van vele clichés over 'Afrika'.

De film laat wel zien welke mechanismen dat mogelijk maken.  

Capharnaüm, het verhaal van een kleine jongen die zijn ouders voor de rechtbank daagt, is misschien wel één van de meest aangrijpende films van het jaar.

Met zijn tweede langspeelfilm stelt de Palestijnse regisseur Muayad Alayan niet teleur. In zijn al straf debuut, de semi-komedie Love, Theft and Other Entanglements, tastte hij de muur af waar de Palestijnen in hedendaags Jeruzalem elke dag mee geconfronteerd worden.

Veertien jaar na Fahrenheit 9/11 keert Michael Moore de getallen om: zijn nieuwste wapenfeit Fahrenheit 11/9 verwijst naar de ochtend wanneer Amerika wakker werd met Donald Trump als president.

Een portret het land dat Trump en zijn voorspelbare overwinning mogelijk maakte.

De Amerikaanse dichter Amir Sulaiman nodigde de Belgische funkband BRZZVLL in 2016 uit om samen met hem op te treden op het festival Takin' It To The Streets in Marquette Park, het park in Chicago waar Martin Luther King in 1966 zijn legendarische mars voor burgerrechten hield. Sam Ostyn vergezelde de band op deze concerttrip en maakte een documentaire.

De Kenyaanse film Rafiki vertelt het verhaal van een lesbisch koppel in Nairobi. De film werd verboden in Kenya, maar het verbod werd vorige week nietig verklaard. 

BlacKkKlansman is een satire die gebruik maakt van een mainstream genre – de interracial buddy cop action comedy, zouden we het kunnen noemen – om de weerstand tegen een urgente wake up call zo laag mogelijk te houden.

Hassan Raad Marhon is een erkende vluchteling uit Irak. Hij filmde zijn verblijf met iPhones en biedt met A lot of people een kijk op hoe de Belgische opvang van vluchtelingen door hen wordt ervaren.

Engel, een film van Koen Mortier, opent het Filmfestival Oostende. De poster doet het ergste vermoeden voor de manier waarop zowel etnische- als genderverhoudingen in beeld worden gebracht. Maar hoe zit het uiteindelijk in de film?

Een kwalijke vorm van onderdrukking ontstaat wanneer de samenleving vrouwen voor twee mogelijkheden plaatst: ofwel ben je absolute deugdzaamheid ofwel ben je de belichaming van het kwaad. Figlia mia, een film van Laura Bispuri, portretteert vrouwen die zich moeten neerleggen bij een van die twee mogelijkheden.